Του π. Ηλία Μάκου
Εκεί, όπως στην Αθήνα, στο Σινά και στο Άγιο Όρος, έγιναν γυρίσματα για τον δεύτερο κύκλο της τηλεοπτικής σειράς «Άγιος Παϊσιος από τα Φάρασα στον Ουρανό», σε σκηνοθεσία Στάμου Τσάμη και σε σενάριο του Γιώργου Τσιάκκα, που προβάλλεται αυτή την περίοδο και έχει μεγάλη αποδοχή μεγάλη αποδοχή από το τηλεοπτικό κοινό
Να σημειωθεί ότι οι κάτοικοι και οι φορείς της Κόνιτσας είχαν προσφέρει την αμέριστη βοήθειά τους κατά τα γυρίσματα και του πρώτου και του δεύτερου κύκλου.
Ο όσιος Παΐσιος είναι για την Κόνιτσα και τους Κονιτσιώτες ένα διαχρονικό πνευματικό σύμβολο, όπου έζησε εκεί τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, αλλά και λίγα, τέσσερα, ως μοναχός στη Μονή Στομίου.
Εκεί, από μικρή ηλικία, συγκράτησε τον νου του, ώστε να μην είναι ρεμβόμενος και περιπλανώμενος στις συγχύσες και τις μέριμνες του κόσμου.
Και σώζονται ακόμη στην κωμόπολη αναμνήσεις και πολλές είναι οι μαρτυρίες για τον όσιο Παΐσιο, που εμφύτρευσε μέσα και μελέτησε τον Θεόν και ακολούθησε τις σωτήριες εντολές του. Διατηρείται το πατρικό του σπίτι, το οποίο ανακαινίστηκε και είναι επισκέψιμο και υπάρχουν συγγενείς του.
Ο άγιος Παΐσιος, ο άγιος της εποχής μας, ένας απλός μοναχός, με μεγάλη πίστη και ευλάβεια, που αγιοποιήθηκε πριν λίγα χρόνια, είναι μέσα στις καρδιές πολλών ανθρώπων ως ασίγαστη και ακοίμητη και άσβεστη πηγή πνευματικότητας.
Η ζωή του αγίου Παϊσίου, ήταν μια συνεχής έξοδος και απομάκρυνση από την αμαρτία και μια σταθερή και διαρκής πορεία προς το Χριστό, δηλαδή μια προσέγγιση και εξομοίωση με το Σωτήρα.
Μέσα και από το δεύτερο κύκλο της σειράς εκτιμάται ότι θα αναδειχθεί και η περιοχή από άποψη θρησκευτικού τουρισμού.
Αφού έφυγε από την κωμόπολη μετά τη στρατιωτική του θητεία και εκάρη μοναχός, ξαναγύρισε σ’ αυτή την επταετία 1967-1974 και μόνασε στη Μονή Στομίου, που τότε ήταν εγκαταλελειμμένη και την ανακαίνισε. Κατά την παραμονή του στη Μονή Στομίου, ακολουθούσε το θέλημα του Θεού με άσκηση, με αυταπάρνηση, με θυσίες.
Ο αδελφός του αείμνηστος Ραφαήλ Ενζεπίδης είχε διηγηθεί: «Ένα πρωινό, ανέβηκα από την Κόνιτσα στο μοναστήρι. Όταν έφθασα, βρήκα έξω από την Μονή και βαδίζοντας προς το δάσος τον αδελφό μου (όσιο Παίσιο) και τον νεαρό τότε θεολόγο Παναγιώτη Νέλλα. Ο Νέλλας είχε πάει προ ολίγου καιρού για να δοκιμαστεί κοντά στον Γέροντα, ώστε να γίνει μοναχός. Αυτό όμως που είδα όταν έφθασα κοντά, με συγκλόνισε. Και οι δυο τους εντελώς γυμνόποδες, βάδιζαν επάνω στις άγριες πέτρες και στα αγκάθια τού δάσους. Τα πόδια τού νεαρού θεολόγου πληγιασμένα και καταματωμένα. Δεν τόλμησα να τους πω τίποτε. Ο Παναγιώτης με κοίταξε ζωγραφίζοντας στα παγωμένα του χείλη ένα μελαγχολικό χαμόγελο. Όσο δε για τον αδελφό μου (όσιο Παΐσιο) μου έριξε ένα κοφτερό βλέμμα, που δεν μου επέτρεπε όχι να πω ή να σχολιάσω κάτι, αλλά ούτε καν να… ανασάνω».
Με την πίστη έζησε ο όσιος Παΐσιος από τα πρώτα χρόνια μέχρις ότου και κοιμήθηκε. Και αυτή την πίστη διακηρύσσει και μετά το θάνατό του. Η ωραία πορεία του, πάντοτε ανοδική, είχε ως ευλογημένο τέρμα την Άνω Ιερουσαλήμ.
