Ν. Μπίτσας: 33 χρόνια (1919-1952) υπηρέτησε ως δάσκαλος στο ίδιο χωριό της Θεσπρωτίας!
Λήψη συνδέσμου
Facebook
X
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές
Αποτελεί από τις λίγες περιπτώσεις πανελλαδικά. Τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια, από το 1919 μέχρι το 1952, ο αείμνηστος Νικόλαος Μπίτσας υπηρέτησε ως δάσκαλος στο Πολύδροσο Σουλίου, απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε. Μόχθησε και ανάλωσε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του μέσα στους τέσσερις τοίχους του σχολείου, με τα ανεπαρκή μέσα της εποχής εκείνης, για να εμφυσήσει στις απαλές ψυχές των παιδιών τις ηθικές αρχές για τη δημιουργία ενός μέλλοντος, που να ανταποκρίνεται στο ευ ζειν (με την πλατιά έννοια) των αρχαίων Ελλήνων. Ενέπνευσε έναν από τους μαθητές του, τον αλησμόνητο Χρυσόστομο Λαμπρίδη, ο οποίος παρακινημένος από τις διδασκαλίες του, αργότερα αναδείχθηκε ευεργέτης. Ο μακαριστός δάσκαλος έλεγε: "Οι καιροί έρχονται και παρέρχονται. Τα έργα, όμως, τα κοινόχρηστα και ευγενή, είναι αυτόπται μάρτυραι ότι εχύσαμεν από τον ιδρώτα μας μέρος δια την φωταγώγησιν και ανύψωσιν της κοινότητός μας. Αυτά έσονται έκδηλα της αδελφικής και ενωμένης ζωής μας". Με αφορμή δώρα προς τους μαθητές, που έλαβε από το Χρυσόστομο Λαμπρίδη, ο οποίος είχε αναπτύξει επιχειρηματική δραστηριότητα στο Κάιρο, του γράφει: "Μην πτοείσθε από την αδράνεια ενίων. Εάν η ευγνωμοσύνη την σήμερον υπάρχει άγνωστος και μακράν από υμάς, όμως θα ευρεθούν μελλοντικώς απόγονοι, οι οποίοι θα σας μακαρίζουν και θα μιμηθούν το παράδειγμά σας. Προχωρείτε με θάρρος εις ότι η σκέψη σας εχάραξε και ο Θεός είναι πάντα μαζί σας και θα σας αναταμείψη. Αγρυπνείτε δια την εκκλησίαν και τό σχολεῖον του χωριου σας, ὅσο σκέπτεσθε και δύνασθε, διότι είναι τα δύο μόνα αθάνατα κειμήλια του χωριού σας εις τα οποία τα πρόσωπά σας θα είναι ζωγραφισμένα. Το 1964, η Σχολική Εφορεία του Δημοτικού Σχολείου Πολυδρόσου, με έγγραφό της εξέφρασε την ευγνωμοσύνη μαθητών και κατοίκων προς το δάσκαλο Νικόλαο Μπίτσα. Το 1988 ο μαθητής του Θεόφιλος Λαμπρίδης, τώρα συνταξιούχος εκπαιδευτικός και επιτυχημένος τ. επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαίδευσης, έγραψε μονογραφία για το δάσκαλό του.
Αποτελεί από τις λίγες περιπτώσεις πανελλαδικά. Τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια, από το 1919 μέχρι το 1952, ο αείμνηστος Νικόλαος Μπίτσας υπηρέτησε ως δάσκαλος στο Πολύδροσο Σουλίου, απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε. Μόχθησε και ανάλωσε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του μέσα στους τέσσερις τοίχους του σχολείου, με τα ανεπαρκή μέσα της εποχής εκείνης, για να εμφυσήσει στις απαλές ψυχές των παιδιών τις ηθικές αρχές για τη δημιουργία ενός μέλλοντος, που να ανταποκρίνεται στο ευ ζειν (με την πλατιά έννοια) των αρχαίων Ελλήνων. Ενέπνευσε έναν από τους μαθητές του, τον αλησμόνητο Χρυσόστομο Λαμπρίδη, ο οποίος παρακινημένος από τις διδασκαλίες του, αργότερα αναδείχθηκε ευεργέτης. Ο μακαριστός δάσκαλος έλεγε: "Οι καιροί έρχονται και παρέρχονται. Τα έργα, όμως, τα κοινόχρηστα και ευγενή, είναι αυτόπται μάρτυραι ότι εχύσαμεν από τον ιδρώτα μας μέρος δια την φωταγώγησιν και ανύψωσιν της κοινότητός μας. Αυτά έσονται έκδηλα της αδελφικής και ενωμένης ζωής μας". Με αφορμή δώρα προς τους μαθητές, που έλαβε από το Χρυσόστομο Λαμπρίδη, ο οποίος είχε αναπτύξει επιχειρηματική δραστηριότητα στο Κάιρο, του γράφει: "Μην πτοείσθε από την αδράνεια ενίων. Εάν η ευγνωμοσύνη την σήμερον υπάρχει άγνωστος και μακράν από υμάς, όμως θα ευρεθούν μελλοντικώς απόγονοι, οι οποίοι θα σας μακαρίζουν και θα μιμηθούν το παράδειγμά σας. Προχωρείτε με θάρρος εις ότι η σκέψη σας εχάραξε και ο Θεός είναι πάντα μαζί σας και θα σας αναταμείψη. Αγρυπνείτε δια την εκκλησίαν και τό σχολεῖον του χωριου σας, ὅσο σκέπτεσθε και δύνασθε, διότι είναι τα δύο μόνα αθάνατα κειμήλια του χωριού σας εις τα οποία τα πρόσωπά σας θα είναι ζωγραφισμένα. Το 1964, η Σχολική Εφορεία του Δημοτικού Σχολείου Πολυδρόσου, με έγγραφό της εξέφρασε την ευγνωμοσύνη μαθητών και κατοίκων προς το δάσκαλο Νικόλαο Μπίτσα. Το 1988 ο μαθητής του Θεόφιλος Λαμπρίδης, τώρα συνταξιούχος εκπαιδευτικός και επιτυχημένος τ. επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαίδευσης, έγραψε μονογραφία για το δάσκαλό του.