Του π. Ηλία Μάκου
Επί πολλά χρόνια καθηγητής της Θεολογικής Σχολής κέρδιζε από την πρώτη στιγμή το θαυμασμό, τη συμπάθεια και την εκτίμηση των φοιτητών, όχι μόνο γιατί ήταν ένας εξαιρετικός δάσκαλος με λόγο γεμάτο δύναμη, αλλά και ένας διαλεχτός άνθρωπος με ζωή πλημμυρισμένη από φωτεινά έργα.
Μέχρι την Αφρική έφτασε, προκειμένου να υπηρετήσει, όχι επιθετικά, αλλά με αγάπη, ταπεινοφροσύνη και σεβασμό στην ταυτότητα και στα πολιτιστικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων, τη μεγάλη και σημαντική αποστολή της μεταφοράς της αλήθειας του Ευαγγελίου.
Αλλά ιεραποστολή έκανε και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, όχι μόνο με τα ουσιώδη και συναρπαστικά κηρύγματά του, αλλά και με τη φιλανθρωπία του, που ελάχιστοι τη γνώριζαν, προς άπορους φοιτητές και όχι μόνο.
Ο πανεπιστημιακός αυτός δάσκαλος αγαπούσε πολύ το Θεό και τους ανθρώπους και νοιαζόταν προ πάντων για τους νέους.
Μας εντυπωσίαζε η απλότητα μικρού παιδιού, που είχε, και εκείνο το ιδιαίτερο χαμόγελό του, που αντάμωνε πατρική στοργή και στοχασμό.
Όλοι οι φοιτητές, όλοι ανεξαιρέτως, και οι επιμελείς και οι αδιάφοροι, κρέμονταν από τα χείλη του.
Μέχρι σήμερα θυμόμαστε τα λόγια του. Και επίσης δεν ξεχνάμε με τίποτα ότι μια μια έπεφταν οι λέξεις του στις ψυχές μας και την άγγιζαν. Η ατμόσφαιρα, που δημιουργούνταν ήταν μυσταγωγική.
Και προσπαθούμε κάτι να κρατήσουμε ως φυλαχτό από τη σοφία και τη συμπεριφορά του.
Τόνιζε συχνά τη τη μεταβολή, πούρθε στον κόσμο, αφότου άρχισε ν' ακούγεται το κήρυγμα της χριστιανικής αγάπης.
Και τι εκπληκτικό! Αυτή η μεταβολή, για την οποία έλεγε, φαινόταν στο πρόσωπο και στη ζωή του.
Είχε όχι μόνο υψηλή συνείδηση του χρέους του, αλλά και ενθουσιασμό, που τον συνέπερνε για κάθε τι, που το έβλεπε ως θείο, ως ωραίο, ως αληθινό, ως ευγενικό, ως ανθρώπινο.
Η συνείδηση και ο ενθουσιασμός, ένας καλοπροαίρετος και χαμογελαστός ενθουσιασμός, που χαρακτήριζαν την ιδιοσυγκρασία του, ήταν διάχυτα και στο πρόσωπό του, στα σπινθηροβόλα μάτια του, στις χειρονομίες του, στην ομιλία του, στα μαθήματά του, στη ζωή του.
Έπειθε πως η καινή εντολή του Χριστιανισμού μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, να λύσει τα προβλήματα.
Και μέσα από ένα μνημειώδες, κατά την κρίση μας, βιβλίο του, έχει γράψει και άλλα, "Η ιστορική πορεία του Ιησού-Από τη φάτνη έως τον κενό τάφο", που το διαβάζουμε και το ξαναδιαβάζουμε, μας βοηθά να προσεγγίσουμε "εν πνεύματι και αληθεία" την ιερά ιστορία της πίστεώς μας, όπως αυτή παρουσιάζεται από τα ιστορικά βιβλία της Καινής Διαθήκης και επιβεβαιώνουν και ευρήματα, με κέντρο και άξονα το πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού.
Από την πνευματική σχέση μαζί του ψηλαφήσαμε ότι μαχόταν για την αλήθεια ασυμβίβαστα,πίστευε με αγνότητα και αγαπούσε απεριόριστα.
Είναι παρήγορο το γεγονός ότι η συνείδηση των ανθρώπων γνωρίζει να ανακαλύπτει τον γνήσιο εργάτη της θεολογίας και της αρετής και να του αποδίδει την τιμή ανάλογα με την αξία του.
Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του αείμνηστου καθηγητή Γεωργίου Πατρώνου, που και όσο ζούσε και μετά το θάνατό του, του είχε αποδοθεί στις ανθρώπινες καρδιές η θέση, που του ανήκε.
Κύριε καθηγητά, έτσι σας μιλούμε και τώρα, που είστε στη χαρά του Κυρίου σας, όπως και τότε, γιατί νοσταλγικά σας θαρρούμε, με τα εσωτερικά μάτια, ζωντανό μπροστά μας, θα είστε για πάντα στη σκέψη και στην ψυχή μας μας και θα μας ενθαρρύνετε να ανοίξουμε σταθερούς δρόμους πίστης.
Και λέμε για τα χαρίσματά σας... Και θα λέμε για τα χαρίσματά σας...