Του π. Ηλία Μάκου
Πηγή: ekklisiaonline.gr
Έμεινε σαστισμένος από την ευχάριστη έκπληξη ο ιερέας σε ενορία της Θεσπρωτίας. Φωτ. αρχείου
Το πρωί της Κυριακής όλα τα παιδάκια του χωριού, που δεν είναι και μεγάλο, γύρω στα 10, ηλικίας από 3-12 ετών, είχαν μαζευτεί στο ναό, άλλα με τους γονείς τους, άλλα χωρίς αυτούς.
Τα αγόρια δεν μπήκαν, όπως άλλες φορές στο ιερό, παρά μόνο δύο, αναγνωρίζοντας το έκτακτο της κατάστασης, λόγω του κορωνοϊού.
Τα παιδάκια κάθισαν στις καρέκλες και στα στασίδια, που επιτρεπόταν, ώστε να υπάρχει η απαραίτητη απόσταση.
Και τα προσωπάκια τους είχαν μια χαρά, αλλά και μια γλυκιά προσμονή...
Μόλις βγήκε στην πύλη ο ιερέας να πει δυο λόγια, τα παιδάκια νόμισαν ότι ήρθε η ώρα της θείας κοινωνίας και αυτόματα όλα μαζί, λες και ήταν συνεννοημένα, σηκώθηκαν και βρέθηκαν μπροστά του.
Τα παρακάλεσε να περιμένουν λιγάκι, όχι για πολύ.
Έδειξαν κατανόηση, αλλά δεν έφυγαν από τη θέση τους.
Περίμεναν όρθια τη θεία κοινωνία. Το ένα πίσω από το άλλα. Πρώτα τα πολύ μικρά και έπειτα τα κάπως μεγαλύτερα.
Και όταν ήρθε η ώρα της Μεταλαβιάς, ω τότε, τα παιδάκια με μια φωτεινότητα στο βλέμμα τους, με μια ηρεμία στην ανάσα τους, με μια τρυφερότητα στην καρδιά, έλαβαν σώμα και αίμα Χριστού.
Αχ, να ήσασταν σ' ένα σημείο και να μπορούσατε να δείτε πόσο λαμπακοπούσαν αυτά τα παιδάκια μετά τη Θεία Μετάληψη, δείχνοντας ταυτόχρονα, πόσο τους έλειψε.
Τι ευτυχία ένιωσε εκείνες τις στιγμές ο ιερέας του μικρού χωριού, καθώς τα παιδάκια έδωσαν το καλό παράδειγμα, αλλά και διαλάλησαν την εμπιστοσύνη τους στο Θεό.
Και δίδαξαν, ναι έγιναν δἀσκαλοι αυτά τα μικρούλια, ότι δεν πρέπει να έχουμε μια «αναιμική» και «αναπηρική» προσπέλαση στο Θεό, μέσα από ατέλειωτους προβληματισμούς.
Και να μη ζούμε την επικαιρότητα της στιγμής με τη γήινη νοοτροπία και αλλοφροσύνη, αλλά δρασκελίζοντας μπροστά με την πίστη ως δύναμή μας.
Οι εκκλησιαζόμενοι στο ναού του μικρού αυτού χωριού συγκινήθηκαν από την ωραία ενέργεια των παιδιών και προσευχήθηκαν να τα φωτίζει ο Θεός στο στενό, ανηφορικό, δυσκολοδιάβαστο δρόμο της ζωής, ώστε να φτάσουν στην όμορφη κορυφή.
Μακάρι ολόκληρη η ζωή μας, που σε κρίσιμες στιγμές φαίνεται πόσο εύθραυστη είναι, να μπει στην ατμόσφαιρα και στο ρυθμό της πίστης, να λούζεται στο άπλετο φως της.