O Μοσχονησίων Αμβρόσιος τάφηκε ζωντανός από τους Τούρκους το 1922! -Του π. Ηλία Μάκου (Από τη romfea.gr)

mosxonision ambrosios
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Πηγή: romfea.gr

Ο Επίσκοπος Μοσχονησίων Αμβρόσιος ( Πλειανθίδης), ο οποίος ανακηρύχθηκε άγιος στις 4 Νοεμβρίου του 1992 και η μνήμη του εορτάζεται από την Εκκλησία την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (όπως και των Χρυσοστόμου Σμύρνης, Γρηγορίου Κυδωνιών, Προκοπίου Ικονίου, Ευθυμίου Ζήλων, καθώς και των κληρικών και λαϊκών, που σφαγιάσθηκαν από τα Κεμαλικά στρατεύματα), τάφηκε ζωντανός το 1922, κατά τη Μικρασιατική καταστροφή από τους Τούρκους, μαζί με εννέα ιερείς.
Πιστός στις Ελληνορθόδοξες παραδόσεις, χειροτονημένος σε Επίσκοπο από τα χέρια του Σμύρνης Χρυσοστόμου, τον συνέλαβαν βίαια, σε ηλικία 50 ετών, λίγους μήνες μετά την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων του (το Φεβρουάριο του 1922, από το 1919 αναπλήρωνε τον γέροντα Επίσκοπο Φώτιο) ως Μητροπολίτης Μοσχονησίων.
Με φωτεινό βλέμμα κοίταξε τους διώκτες του και ξέροντας τι τον περιμένει, θαρεττά τους είπε: "Δε με φοβίζει να πεθάνω για το Χριστό μου και την Πατρίδα μου. Ας γίνει ό,τι έχει αποφασίσει, ό,τι θέλει ο Κύριός μου".
Προαισθάνθηκε το τέλος του, ένιωσε ότι το αίμα του θα ποτίσει τα ιερά χώματα της Μικρασίας, πάνω στο οποίο απλώθηκαν ματωμένες σελίδες, στις οποίες γράφτηκε ένα θλιβερό κομμάτι της νέας Ελληνικής ιστορίας.
Και μας έμαθε ότι η ανδρεία, το θάρρος και η δύναμη της ψυχής δεν λυγίζουν στη βία, αλλά συνοδεύουν το μαχητή ως το θάνατό του.
Εκτοπίστηκε στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας και τον οδήγησαν έξω από τις κυδωνιές.
Άνοιξαν ένα βαθύ λάκκο,  έσπρωξαν το Μητροπολίτη και τους ιερείς για να πέσουν μέσα και ύστερα τους σκέπασαν με χώμα! 15 Σεπτεμβρίου του 1922 έδειχνε το ημερολόγιο.
amvrosios mosxonisionΜπορεί τόσο τραγικά να τους εξόντωσαν, ωστόσο η θυσία τους πέρασε τους ανέμους και τους αιθέρες και μεταφέρει το μήνυμα σε όλους τους κόσμους ότι η ιδέα της Ορθοδοξίας, η ιδέα της Ελλάδας είναι λάβα, που δεν σβήνει ποτέ.
Εκείνες τις ώρες τις οδυνηρές, όταν η αναπνοή του αγίου Αμβροσίου αργόσβηνε, μέσα στον τάφο, σε διάστημα δευτερολέπτων κύλησε στις φλέβες του ένας σπινθήρας, που έφερε θύελλα χριστιανικού και εθνικού οξυγόνου στην ψυχή του και με μισοσβησμένη φωνή, που ταυτόχρονα είχε αίσθημα και ορμή, φώναξε: Όλοι και όλα για τον Χριστό μας. Όλοι και όλα για Γένος μας.
Ο άγιος Αμβρόσιος Μοσχονησίων, όπως και οι υπόλοιποι Ιεράρχες, κληρικοί και λαϊκοί, που δολοφονήθηκαν κατά τη Μικρασιατική καταστροφή, είπε ναι στο χρέος και στην τιμή και όχι στο συμβιβασμό και στην απόδραση, τα οποία δεν τα σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή.
Με τη στάση του να μείνει δίπλα στο ποίμνιό του αρνήθηκε την ατιμία ενός εγκλήματος κι έδειξε πως είχε καρδιά. Πως είχε ψυχή. Πως είχε πίστη. Πίστευε στο Θεό τον δικαιοκρίτη...
Δεν τα έχασε μπροστά στο φρικτό θάνατό του, γνωρίζοντας ότι θα πάει στη ζωή, στον ουράνιο προορισμό του, με τη βοήθεια των εχθρών του!
Για τη λογική μας είναι ακατανόητο και ανεξήγητο αυτό. Ναι, είναι ακατανόητο και ανεξήγητο για όσους δεν ξέρουν της πίστης τα θαύματα, της πίστης τη δυναμική.
Και μέσα από τον τάφο λέει στους καιρούς μας ότι η ψυχή ζυγίζει πιο πολύ απ' όλα. Η ψυχή του Έθνους, που πιστεύει και αγρυπνεί. Η ψυχή της Ορθοδοξίας, που δεν χάνει ποτέ τη λάμψη της.