(Σ.Σ.: Σε μια περίοδο που η σκοτεινιά των παράλογων διεκδικήσεων των "Τσάμηδων" επιχειρεί να μαυρίσει την ιστορική πραγματικότητα, έρχεται ένας από τους καταλληλότερους ανθρώπους στη Θεσπρωτία, γιατί γνωρίζει σε βάθος το θέμα και εδώ και πολλές δεκαετίες είναι στην πρώτη γραμμή της απόκρουσης των αναληθειών, να ρίξει φως, για να ξανάρθει στο προσκήνιο η πραγματικότητα, που πολλοί ή αγνοούν ή το χειρότερο διαστρεβλώνουν και παραμορφώνουν, εντός και εκτός συνόρων.
Πρόκειται για τον τ. βουλευτή Ηλία Βεζδρεβάνη, που πονεί την πατρίδα του, πονεί τον τόπο του, έναν τόπο ποτισμένο με το αίμα αθώων ανθρώπων από τα εγκλήματα των "Τσάμηδων", δεν κλείνει τα μάτια του και με γνώση, ψυχικό καταστάλαγμα και κυρίως διάθεση να μην μείνει αναπάντητη η ιστορική διαστροφή, που επιχειρείται από τους "Τσάμηδες", δίνει, όπως το κάνει πάντοτε άλλωστε, θαρρετά τη μάχη για να λάμψει η αλήθεια.
Ξετυλίγει με τεκμηριωμένα στοιχεία, όχι αβασάνιστα, τα βασικά επιχειρήματα, που "ξεγυμνώνουν" τους ισχυρισμούς των "Τσάμηδων" περί "γενοκτονίας" και τους αφήνουν μετέωρους και εκτεθειμένους.
Το κείμενο του κ. Βεζδρεβάντη είναι ένα ντοκουμέντο, αλλά ταυτόχρονα και ένα ηχηρό "ράπισμα"απέναντι στις ανιστόρητες αιτιάσεις των "Τσάμηδων".
Και υπό αυτή την έννοια η παρέμβασή του, κόντρα στην άκριτη ή ακόμη και μωρή αμεριμνησία, πως "δεν βαριέσαι, άσε τους "Τσάμηδες" να λένε ό,τι θέλουν, ποιος τους ακούει...", είναι ή θα πρέπει να είναι η συνείδηση όχι μόνο κάθε πατριωτικής φωνής, αλλά ολόκληρου του Θεσπρωτικού λαού).
***
Με θρασύτητα, αυθάδεια και αναίδεια εκατό πιθήκων οι απόγονοι των εγκληματιών Μουσουλμανοτσάμηδων την 27η Ιουνίου διοργανώνουν «τελετές Μνήμης» για την υποτιθέμενη … «γενοκτονία» τους «Συμμετέχοντας» σ’ αυτήν την «τελετή» παραδίδω στη δημοσιότητα αντίγραφο μιας σελίδος του ανέκδοτου – μέχρι σήμερα - πνευματικού μου έργου, που τους αφορά.
Έχει ως εξής:
Οι Μουσουλμανοτσάμηδες της Θεσπρωτίας όταν συνειδητοποίησαν ότι οι Ναζί έχαναν τον πόλεμο και διαπίστωσαν ότι οι κατοχικές δυνάμεις άρχισαν να υποχωρούν προς την Αλβανία επήραν την μεγάλη απόφαση να φύγουν "συν γυναιξί και τέκνοις" και με όλη την κινητή τους περιουσία, δική τους και «αρπαγμένη». Η απόφαση της ομαδικής φυγής ελήφθη, διότι εγνώριζαν ότι θα εκαλούντο από την Ελληνική Δικαιοσύνη να δώσουν λόγο για όλες τις εγκληματικές τους πράξεις, που διέπραξαν κατά την κατοχική περίοδο.
... Και έφυγαν προς την "μαμά - πατρίδα", όπως ονόμαζαν την Αλβανία, με την προστασία των υποχωρούντων Γερμανικών στρατευμάτων και πολλοί εξ αυτών μεταφερόμενοι με τα αυτοκίνητα του Γερμανικού Στρατού. Το Αλβανικό Ε.Α.Μ. τους εμέτρησε. Ήταν 16,616 άτομα. Η UNRRA (Οργανισμός Περίθαλψης και Αποκατάστασης του Ο.Η.Ε.) για σίτιση και ένδυση κατέγραψε 17.000 άτομα. Δηλαδή ολόκληρη η μουσουλμανική μειονότητα. Δεν τους ακολούθησαν ολίγες δεκάδες ομοθρήσκων τους, που δεν είχαν να φοβηθούν τίποτα από την Ελληνική Πολιτεία, της οποίας, ήταν πολίτες. Οι τελευταίοι παρέμειναν στη Θεσπρωτία είτε ως Έλληνες Μουσουλμάνοι, είτε ως εκχριστιανισθέντες Μουσουλμανοτσάμηδες χωρίς καμία, ποτέ, ενόχληση από το Ελληνικό κράτος.
Έτσι έφυγαν οι Μουσουλμανοτσάμηδες από την Ελλάδα ενώ κάποιοι ΟΜΟΙΟΙ τους - συνεργάτες των Ναζί- σε άλλες χώρες υπέστησαν τις συνέπειες των δωσιλογικών πράξεων με ιδιαίτερη σκληρότητα όπως:
· Στην Κροατία από τους 100,000 δοσίλογους Κροάτες που επιχείρησαν να "φύγουν" οι μισοί - περίπου - εκτελέσθηκαν από τους παρτιζάνους του Τίτο, χωρίς καμιά διαδικασία.
· Στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο εκτελέσθηκαν ή απελάθησαν περί τις 12,000 δοσίλογοι.
· Στην (δυτική) Ουκρανία 100,000 Πολωνοί απελάθηκαν.
· Στην Πολωνία 500,000 Ουκρανοί - διωκόμενοι - εγκατέλειψαν τη χώρα.
· Στην Βουλγαρία 140,000 Τούρκοι και Ρομά υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την Βουλγαρία.
· Στην Ρουμανία 25,000 δοσίλογοι Ουγγρικής καταγωγής απελάθηκαν.
· Στην Ουγγαρία οι δοσίλογοι Ρουμανικής καταγωγής απελάθηκαν με πολλούς νεκρούς από πράξεις εκδίκησης των συγγενών των θυμάτων τους.
· Στην Τσεχοσλοβακία (κυρίως Τσεχία) αφαιρέθηκε η ιθαγένεια σε όλους τους Γερμανόφωνους και απελάθηκαν.
· Στην Αλβανία είναι μεγάλος, αλλά - επίσημα- άγνωστος ο αριθμός των εκτελεσθέντων ως συνεργατών των κατοχικών δυνάμεων χωρίς καμία διαδικασία. Μεταξύ αυτών και ο "ημέτερος" αρχιεγκληματίας της Θεσπρωτίας Μαζάρ Ντίνο.
Πρέπει να σημειωθεί ότι σε ΟΛΕΣ τις περιπτώσεις εδημεύθησαν οι περιουσίες των δοσίλογων και τα όποια αιτήματα περί απόδοσης περιουσιών ή αποζημίωσης απερρίφθησαν ΠΑΝΤΟΥ.
Αυτά συνέβησαν με τους δοσίλογους άλλων χωρών, ενώ στη κατασυκοφαντημένη, από τους Μουσουλμανοτσάμηδες Ελλάδα, παρά τις 1930 καταδίκες του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσίλογων, δεν εξετελέσθη ούτε ΕΝΑΣ.