Εκδήλωση- συζήτηση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019, στην αίθουσα «Πλειάδες» του Πνευματικού
Κέντρου του Δήμου Κορυδαλλού «Μελίνα Μερκούρη» με θέμα «Οι εξελίξεις στα εθνικά θέματα". Μεταξύ αυτών των θεμάτων, που αναφέρθηκαν ήταν και το "Τσάμικο". Γι' αυτό συμμετείχαν πολλοί απόδημοι Θεσπρωτοί.
***Ειδικότερα έγιναν αναφορές στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τη Συμφωνία των Πρεσπών και τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, το ζήτημα της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη, το λεγόμενο «Τσάμικο» ζήτημα και τις ελληνοαλβανικές σχέσεις.
***
Ομιλητές ήταν ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή και Σαμαρά, βουλευτής Ροδόπης της ΝΔ και Καθηγητής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου της Κύπρου, ο Αντώνης Μπέζας, πρώην υπουργός, ο Άγγελος Συρίγος, καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου και σύμβουλος για την εξωτερική πολιτική του Προέδρου της ΝΔ, καθώς και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και Μέλος του Τομέα Εξωτερικών της ΝΔ, Χάρης Τσιλιώτης.
***
Ο κ. Μπέζας τόνισε μεταξύ άλλων ως προς το "Τσάμικο" ότι "η
ιδέα της «Μεγάλης Αλβανίας», που κατά τους αλβανούς εθνικιστές φτάνει μέχρι σχεδόν την Άρτα, γίνεται όλο και
πιο διαδεδομένη στη γειτονική χώρα. Αν οι
αλυτρωτικές φωνές στην Αλβανία, ήταν
προϊόντα μιας περιθωριακής ομάδας, ή
υφίσταντο μόνο ως επικοινωνιακό
παιχνίδι για εσωτερική αλβανική
κατανάλωση, τότε τα πράγματα δεν θα ήταν ιδιαίτερα ανησυχητικά.
Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Οι
αλυτρωτικές απόψεις αποτελούν επίσημη
κυβερνητική πολιτική και δεσπόζουσα
ιδεολογία στους πνευματικούς θεσμούς της
χώρας, στα Πανεπιστήμια, σε μεγάλο μέρος
της διανόησης και στα μέσα ενημέρωσης. Ο αλβανικός αλυτρωτισμός
άλλωστε, εκτός από την Τσαμουριά, έχει δημιουργήσει ζητήματα και σε άλλες
περιοχές των Βαλκανίων, όπως το Κόσοβο
και τα Σκόπια".
***
Και πρόσθεσε: "Είναι γνωστό ότι οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες
υπήρξαν συνεργάτες του φασισμού! Ορισμένοι, όμως, στη χώρας μας, ισχυρίζονται ότι οι Τσάμηδες αναγκάστηκαν να συμμαχήσουν με τις φασιστικές δυνάμεις Κατοχής από ανάγκη, εξαιτίας των επιθέσεων που εξαπέλυσε εναντίον
τους ο ΕΔΕΣ. Ούτε το 1941, ούτε το 1942, αλλά ούτε μέχρι τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1943 με την καταστροφή του
Φαναρίου και τις εκτελέσεις στην Παραμυθιά, κινδύνευσαν οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες
από τις ομάδες του Ναπολέοντα Ζέρβα,
διότι απλά αυτές, είτε δεν υπήρχαν, είτε
ήταν τόσο ολιγάριθμες που δεν συνιστούσαν πραγματική απειλή. Η βία που ασκήθηκε εναντίον του ελληνικού πληθυσμού, από τα όργανα της
αλβανικής διοίκησης στη Θεσπρωτία κατά τη διάρκεια της Κατοχής, εμπεριείχε ασφαλώς εθνοτική, πολιτισμική και θρησκευτική
διάσταση. Όμως δεν εκδηλώθηκε εξ αιτίας
αυτών των διαφορών. Δεν ήταν μόνο εθνοτική βία. Ο πυρήνας της ήταν αλλού. Ο
κεντρικός της πυρήνας ήταν πολιτικός και αφορούσε το σχέδιο προσάρτησης της
περιοχής στη «Μεγάλη Αλβανία». Η Αλβανία χρειαζόταν τη μειονότητα στη Θεσπρωτία,
όχι μόνον ως αντίβαρο για τους Βορειοηπειρώτες, αλλά και για να παίξει τα δικά
της πολιτικά παιχνίδια στην περιοχή. Η βία εκδηλώθηκε για
να αφανιστεί ή να απομακρυνθεί ο χριστιανικός πληθυσμός της περιοχής, ώστε να
διευκολυνθεί η απόσπασή της από την Ελλάδα και η μελλοντική ενσωμάτωσή της στην
Αλβανία. Αυτή είναι η πραγματικότητα!
***
Διευκρίνισε ότι "είναι γεγονός ότι η εκκαθάριση της Θεσπρωτίας από τους ένοπλους
θυλάκους της αλβανικής διοίκησης δεν υπήρξε παντού αναίμακτη. Εκτός από τους
Τσάμηδες που έχασαν τη ζωή τους συμμετέχοντες σε ένοπλες συγκρούσεις με τα ελληνικά αντιστασιακά τμήματα, έχασαν επίσης τη ζωή τους και
Μουσουλμάνοι πολίτες. Στις περιπτώσεις όμως αυτές, μιλούμε κατά κύριο λόγο για μεμονωμένες αντεκδικήσεις εκ μέρους συγγενών
των θυμάτων από το χριστιανικό πληθυσμό". Αυτές οι μορφές
«δικαιοσύνης», δεν παρατηρήθηκαν μόνο στη Θεσπρωτία. Όταν έφυγαν φιλικές
στον εθνικοσοσιαλισμό μειονότητες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, παρατηρήθηκαν
και αλλού. Συγκριτικά με τα θύματα
παρόμοιων αντεκδικήσεων, όπως στην περίπτωση των Σουδητών της Τσεχίας, η
εκκαθάριση της Θεσπρωτίας από τους ένοπλους
Μουσουλμάνους Τσάμηδες και η εκκένωση της περιοχής από τους αμάχους, δεν
υπήρξε ιδιαίτερα αιματηρή και σε καμία
περίπτωση δε συνιστά «γενοκτονία», όπως επιχειρεί να αναγνωριστεί η Αλβανία".
***
Κατέληξε τονίζοντας πως "η ειρηνική
σχέση και συνεργασία με την Αλβανία είναι μονόδρομος – αυτό τουλάχιστον διδάσκει η
πρόσφατη ιστορία. Όμως η πιο στέρεα βάση για μια γνήσια ελληνοαλβανική φιλία
είναι η παραδοχή της αλήθειας. Ασφαλώς, μια λύση- πακέτο των ζητημάτων που
έχουμε με την Αλβανία θα ήταν καλοδεχούμενη,
για να αποδείξουμε ότι είμαστε παράγοντες
περιφερειακής σταθερότητας και να
συσσωρεύσουμε πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο".