Τις δυσκολίες, που αντιμετώπιζαν τα παλιά χρόνια στα δημοτικά σχολεία, ενώ, τώρα, που τις αναπολούν, τελικά διαπιστώνουν πως δεν ήταν τίποτα μπροστά στο άγχος του σήμερα, θυμούνται γέροντες πια δάσκαλοι, που δίδαξαν σε μονοθέσια, διθέσια και πολυθέσια δημοτικά σχολεία του νομού Θεσπρωτίας για πολλά χρόνια, συμπληρώνοντας τον κύκλο των διδασκαλικών υποχρεώσεών τους με επιτυχία. Περιγράφουν ότι πολλοί γονείς δεν άφηναν τα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο, γιατί τα χρειάζονταν στις δουλειές, ειδικά τα κορίτσια δεν τα έστελναν για μάθηση, ενώ όταν απορρίπτονταν ορισμένοι μαθητές τη δεύτερη χρονιά δεν ξαναπήγαιναν σχολείο. Οι δάσκαλοι δεν είχαν και πολλά μέσα στη διάθεσή τους, αλλά έδιναν την ψυχή τους και τα κατάφερναν. Τα μαθήματα εκείνων των χρόνων ήταν πολύ λιγότερα από αυτά που κάνουν σήμερα τα παιδιά. Το σύστημα τότε ήθελε το κάθε χωριό, σχεδόν, να έχει το δικό του σχολείο. Για τις συγκεκριμένες συνθήκες οι δάσκαλοι ανταποκρίνονταν με πληρότητα. Εκείνα τα χρόνια στα χωριά λειτουργούσαν όλη την ημέρα τα σχολεία και το μεσημέρι, για πολλά χρόνια, δίνονταν συσσίτιο. Δίδασκαν πολλές ώρες για να μπορέσουν να βγάλουν την ύλη. Σήμερα, επειδή έχουν αλλάξει τα συστήματα, είναι δύσκολο να λειτουργούν σχολεία μ΄ έναν δάσκαλο. Τα μαθήματα τώρα είναι πολύ περισσότερα από τότε και ορισμένα, όπως οι υπολογιστές και οι ξένες γλώσσες, θέλουν αποκλειστικά τον δικό τους δάσκαλο. Αισθάνονται πολλοί ευτυχισμένοι, που οι μαθητές τους, σε μεγάλη ηλικία και αυτοί πλέον, δεν τους έχουν ξεχάσει.