(Σ. Σ.: Με πολύ γλαφυρό τρόπο και με μπόλικο συναίσθημα, ο Θεσπρωτός συγγγραφέας Σωτήρης Λ. Δημητρίου, περιγράφει σ' ένα μικρό αφηγηματικό κείμενο μεγάλα νοήματα ζωής... Μια φιλία του στο στρατό, που ανανεώθηκε μετά από 38 ολόκληρα χρόνια, δίνει ώθηση για επανεκκίνηση εσωτερικών διεργασιών). Τα μηνύματά του διαχρονικά, έστω και μέσα από ένα ελαφρύ και εκλεπτισμένο χιούμορ. Η περιγραφική του ικανότητα συναρπαστική. Ας μη σας τη στερήσουμε με περισσότερα λόγια...).
***
Ένας φίλος
Γράφει
ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου
Σμίξανε και χωρίσανε οι δρόμοι μας στον
στρατό.
Κοινά
πρωτόγνωρα βιώματα για μας στον στρατό, όπως και σε όλους!
Και πέρασε ο καιρός και τα χρόνια, μέσα
στης καθημερινότητας την ματαιοδοξία, στο επιθυμητό και ανεπιθύμητο που σε τυλίγει,
μέσα στους αγώνες της ζωής και της επιβίωσης, στους λαβύρινθους των σκέψεων,
των ενασχολήσεων και των εκπληρωμένων ή ανεκπλήρωτων ερώτων ή ονείρων.
Πάντα στις παραφυάδες του νου και της
σκέψης, μέσα στις αναδρομές της νιότης έρχονται και νοσταλγίες που κρατάνε
ζωντανές τις θύμησες. Φίλοι που μας συντροφεύουν στην ζωή ή στην μνήμη. Φίλοι
που κάπου θα υπάρχουν… Αλλά πού; Ζήσαμε πολύ κοντά, μοιραστήκαμε, πράγματα,
συναισθήματα, στιγμές. Μοιραστήκαμε
ακόμη την συνύπαρξη χωρίς να μιλάμε.
«Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Αυτό που
μετράει δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις».
Είχε πει για
αυτό η Margaret Lee Runbeck, 1905-1956,
Αμερικανίδα συγγραφέας
Την «λούφα» στον στρατό, το άκουσμα
τραγουδιών από έναν «πειρατικό» ραδιοσταθμό, από το μικρό Philips ράδιο του Παυλάκη, με ρεφενέ μπαταρίες.
Πλάτη με πλάτη για να γίνεται ο ένας η πλάτη καθίσματος για τον άλλο! Και χαθήκαμε! Στον αγώνα της ζωής και της
επιβίωσης, γνωρίζοντας πως ίσως κάπου κοντά ζούμε αλλά το σήμερα φέρνει πάντα
το αύριο και σε μια ριπή οφθαλμού περνάνε ακριβώς 38 χρόνια για να συναντήσεις
έναν φίλο! Και αισθάνεσαι πως δεν πέρασε μια μέρα ή σκέφτεσαι ήρθαμε από 4ήμερη
στρατιωτική άδεια ή 38οχτάχρονη απουσία!
Σειρούλα μου… Οι αγκαλιές ανοιχτές από μακριά, περίμεναν να
σφίξουν τον φίλο. Με κοινούς φίλους και κοινούς γνωστούς, θα περάσαμε πολλές
φορές ο ένας κοντά στον άλλο. Και πόσα δεν έχεις να πεις… Και όμως μετά την
πρώτη συγκίνηση, ακολουθεί ο ενθουσιασμός. Οι απορίες που ζητούν απάντηση για
μιας ζωής τον βίο, έρχονται και απαντιούνται. Η παύση. «Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων».
Και πάλι οι ανοιχτές αγκαλιές…
«Σειρούλα
μου..!»
Σε 38 χρόνια ένα κενό. Σε τέσσερις μέρες, τρεις
συναντήσεις!
Ο «Παυλάκης» με την Αγγλική MG αντίκα του
1952, η οποία ανήκε στον Ανδρέα Μπάρκουλη, με χαρά του, μου έδωσε την θέση του
οδηγού.
Ηπειρώτης κι αυτός, διαθέτει την λευκή διθέσια MG αντίκα του για
να φωτογραφίζονται τα νιόπαντρα ζευγάρια και μια βόλτα την νύφη ο γαμπρός.
Δεν
χαιρετιόμαστε πια όταν χωρίζουμε. Λέμε μόνο ένα «γεια, τα λέμε», έτσι γιατί δεν
ξαναχωρίζουμε, αλλά κάπου εδώ είμαστε και θα ξαναβλεπόμαστε συνέχεια.
Γεια
τα λέμε σειρούλα!