Θεία Λειτουργία μέσα σε δάσος του Ελμπασάν
Του π. Ηλία Μάκου
Ο
Οι ψαλμωδίες, που σκορπίζονταν στον αέρα και ενώνονταν αρμονικά με τα τιτιβίσματα και τα κελαηδήματα των πουλιών και το θρόισμα των δένδρων, οι καρδιές, που δροσίστηκαν από το μυστήριο της θείας ευχαριστίας, όπως το σώμα από το ανάλαφρο αεράκι, όλα αυτά, μυστικά, τους έφεραν πιο κοντά στο Δημιουργό.
Μέσα στην ελευθερία της φύσης, κατάλαβαν το σκοπό, το νόημα της ζωής, ώστε να μην παραδέρνουν στα κύματα των συμφορών και να μη πνίγονται στη μαύρη απελπισία.
Γέμισαν με φως, τόσο, που η ψυχή τους, μπόρεσε, έστω και φευγαλέα, να συλλάβει τον ψιθυρισμό του αιωνίου, τη συμφωνία του ουρανού, τη γλυκιά φωνή του Χριστού: «Ζείτε χαρά ατελείωτη. Ευτυχία απερίγραπτη».
Εκεί στο δάσος, μπροστά στον Επίσκοπο και τους ιερείς, μπροστά στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που σιωπηρά τους ένωσε με το Χριστό, μπροστά στις δεήσεις προς τον Κύριο, ανάμεσα στους συνανθρώπους τους, με καθαρές τις ψυχές τους, τους φάνηκε πως ήταν από τώρα στον παράδεισο, γιατί μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες της καθημερινότητας, βρήκαν τον παράδεισο. Πόσα πράγματα, χωρίς καν το καταλάβουν, γεννήθηκαν μέσα τους.
Αισθήματα μετάνοιας. Διαθέσεις αγάπης. Αποφάσεις θερμής αφοσίωσης. Σαν θα σπάσουν οι αλυσίδες της ψυχικής δουλείας, τότε το παρόν και το μέλλον θάναι μεγάλο.