"Τι να γίνη; Να οργιζώμεθα και να λυπώμεθα; Όλως ανωφελές...»

«Εάν τα πράγματα είχον φωνήν, θα εξέλιπον από του ανθρωπίνου γένους οι υποκριταί, οι ψεύται, οι συκοφάνται, οι δολοπλόκοι, οι ραδιούργοι, ο ανθρώπινος βίος θα διέρρεεν ομαλώς και αθορύβως, η όντωσις του αγαθού θα έβαινεν απροσκόπτως και οι άνθρωποι θα έζων βίον ανθρωπικόν.

Αλλ’ ο Δημιουργός, ο τάξας παρά την αηδόνα (αηδόνι) τον κολοιόν (καλιακούδα) και παρά το ρόδον (το ρόδι) την όνωνιν (αγκάθι), ο Δημιουργός, ο εν τη ανεξερευνήτω αυτού σοφία συγκεράσας τον κόσμον εξ αγαθού και κακού, έταξε και παρά τα πράγματα τους ύθλους (ανοησία) και παρά την αλήθειαν το ψεύδος.

Τοιαύτην εύρομεν την φύσιν του κόσμου εις τον επίγειον τούτον βίον εισελθόντες, τοιαύτην θα εγκαταλείπωμεν αυτήν εκ του βίου εξελθόντες.

Τι να γίνη; Να οργιζώμεθα και να λυπώμεθα; Όλως ανωφελές...».

Χαρίσης Παπαμάρκου (1844-1906), παιδαγωγός