Μια διαθήκη, όπου κληροδοτεί τον οραματισμό της αγάπης του Αναστασίου. Το μόχθο της αγάπης, ως προσφορά ζωτικών δυνάμεων.
Και με τη διαθήκη φαίνεται ότι ζούσε σκεπτόμενος την αγάπη, μιλώντας για την αγάπη, αγωνιζόμενος για την αγάπη, πράττοντας για την αγάπη.
Στην οθόνη της ψυχής του ζούσε την ανθρωπιά και όχι την παγωνιά, χωρίς να αναπαυτεί και να πελαγοδρομήσει μέσα στα υποκατάστατα.
Η μνήμη του Αναστασίου μέσα στην αλλοτρίωση, στην απουσία της ζεστασιάς και στην απελπισία, είναι ένα ξύπνημα. Είναι ένα μήνυμα και ταυτόχρονα είναι ένα πλήρωμα.
Είναι το πλήρωμα για τις δικές μας καρδιές. Γιατί άμα αρχίσουμε να ζούμε την αγάπη, αρχίζουμε να γεμίζουμε με την αλήθεια, με τον ίδιο τον Θεό, που είναι η αγάπη.
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
Ευλογημένο Κύριε το όνομά Σου. Με ευγνωμοσύνη βαθιά αναλογίζομαι τα χρόνια που πορεύτηκα σ’ αυτήν εδώ τη γη, σε αυτό το εκπληκτικό διαστημόπλοιο με κατεύθυνση το άπειρο. Ευχαριστώ Σε, Παναγία Τριάς, που μου αποκάλυψες ότι το άπειρο είναι η αγάπη, ΕΣΥ.
Και με κάλεσες από τα παιδικά μου χρόνια σε ενεργό συμμετοχή στην περιπέτεια της αγάπης Σου, αξιώνοντάς με τη χαρά των Μυστηρίων της Εκκλησίας να ζω σαν κύτταρο στο μυστικό Σώμα του Χριστού, την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Ευχαριστώ Σε διότι, παρά την πνευματική φτώχεια και αδυναμία μου, με δέχτηκες να διακονήσω τον άνθρωπο σε διάφορα σύνορα γεωγραφικά, κοινωνικά, ατενίζοντας το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως, συχνά «ἐν θλίψει πολλῇ μετὰ χαρᾶς Πνεύματος Ἁγίου».
Ευχαριστώ ακόμη «εκ βαθέων» τους αειμνήστους γονείς μου, διδασκάλους, αρχιερείς, πνευματικούς, οι οποίοι με στήριξαν στην πνευματική μου πορεία, τους προσφιλείς συγγενείς κατά σάρκα ή πνεύμα, αδελφούς, αδελφές, συνεργούς στην ιεραποστολή, παλαιούς φοιτητές και φοιτήτριές μου, τους προσφιλείς αφρικανούς αδελφούς και τέλος τον εκλεκτό λαό του Θεού, της Εκκλησίας της Αλβανίας για την εγκάρδια αγάπη και αφοσίωσή τους.
***
Περιουσία ακίνητη ή κινητή με τη χάρη του Θεού δεν έχω. Ό,τι κατά καιρούς απέκτησα, έχει διατεθεί σε έργα αγάπης. Καταθέσεις εις χρήματα στο όνομά μου του Αρχιεπισκόπου ανήκουν στην Εκκλησία της Αλβανίας. Παρακαλώ τους εκτελεστές της διαθήκης μου το ήμισυ του ποσού των καταθέσεων αυτών να διατεθεί για την αποπεράτωση του Καθεδρικού Ναού της Αναστάσεως στα Τίρανα και το έτερον ήμισυ να παραμείνει καταλλήλως επενδυόμενο, τα δε έσοδα της επενδύσεως να διατίθενται για την ενίσχυση της μισθοδοσίας των κληρικών και των προγραμμάτων για νέους της Εκκλησίας Αλβανίας.
Τα συγγραφικά δικαιώματα από την πώληση των βιβλίων μου παρακαλώ να κατατίθενται υπέρ του Διορθοδόξου Κέντρου “Πορευθέντες”.
Εκτελεστές της διαθήκης αυτής ορίζω τον διάδοχό μου Αρχιεπίσκοπο, τον Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου Επίσκοπο Αμαντίας κ. Ναθαναήλ. Οι ανωτέρω να φροντίσουν να διανείμουν ως «ανάμνησιν» τα λίγα πράγματα που χρησιμοποίησα στους εκλεκτούς συνεργάτες μου, που με αυταπάρνηση συμπορεύτηκαν και διακόνησαν την Εκκλησία μαζί μου.
Τα βιβλία μου να δοθούν στην βιβλιοθήκη της Αρχιεπισκοπής και στην βιβλιοθήκη της Ορθοδόξου Θεολογικής Ακαδημίας «Ανάστασις του Χριστού». Επίσης συμβολικώς μερικά στις άλλες τρεις Μητροπόλεις. Όσα βιβλία βρίσκονται στην Αθήνα να διατεθούν στη βιβλιοθήκη του “Πορευθέντες”.
***
Στην διάρκεια της ζωής μου διακονώντας σε διάφορες εκκλησιαστικές θέσεις και άλλους διεθνείς οργανισμούς λύπησα ασφαλώς πολλούς από αδυναμία ή συναρπαγή. Εκζητώ αυτή την ιερή ώρα του αποχωρισμού την συγγνώμη τους και εκ βάθους ψυχής συγχωρώ όλους εκείνους που συνειδητά ή ανεπίγνωστα με αδικίες, σκευωρίες και συκοφαντίες έκαναν την πορεία μου σκληρή και επώδυνη.
***
Προσπάθησα με τις πενιχρές μου δυνάμεις να διακονήσω στο άνοιγμα του ορίζοντος των συγχρόνων Ορθοδόξων στην αποστολική οικουμενική μας ευθύνη στην Ελλάδα, στην Αφρική, στον διεθνή εκκλησιαστικό στίβο και ιδιαίτερα από το 1991 αφοσιώθηκα στην αναστήλωση της βασανισμένης Εκκλησίας της Αλβανίας που αγάπησα με όλη μου την ψυχή. Ό,τι ουσιαστικό επιτελέσθη ανήκει στη χάρη του Θεού.
Και τώρα αδελφοί μου, συνεργάτες, προσφιλή πνευματικά μου παιδιά στην Αλβανία, στην Ελλάδα, στην Ανατολική Αφρική και στα άλλα μέρη του κόσμου, «χαρά και στέφανός μου», σας αποχαιρετώ ευχόμενος ό,τι πιο μεγάλο μπορώ: «Τούτου χάριν κάμπτω τὰ γόνατά μου πρὸς τὸν πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, … ἵνα δῴη ὑμῖν κατὰ τὸν πλοῦτον τῆς δόξης αὐτοῦ δυνάμει κραταιωθῆναι διὰ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ εἰς τὸν ἔσω ἄνθρωπον, κατοικῆσαι τὸν Χριστὸν διὰ τῆς πίστεως ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἐν ἀγάπῃ ἐῤῥιζωμένοι καὶ τεθεμελιωμένοι ἵνα ἐξισχύσητε καταλαβέσθαι σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις τί τὸ πλάτος καὶ μῆκος καὶ βάθος καὶ ὕψος, γνῶναί τε τὴν ὑπερβάλλουσαν τῆς γνώσεως ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἵνα πληρωθῆτε εἰς πᾶν τὸ πλήρωμα τοῦ Θεοῦ» (Εφεσ. 3:14-19).
Παρακαλώ σας ακόμη μη παύσετε να προσεύχεστε να με ελεήσει και εμένα τον αμαρτωλό και αχρείο δούλο Του ο Θεός και να με δεχθεί μετανοούντα στην απεραντοσύνη της αγάπης Του. «Τῷ δὲ δυναμένῳ ὑπὲρ πάντα ποιῆσαι ὑπερεκπερισσοῦ ὧν αἰτούμεθα ἢ νοοῦμεν, κατὰ τὴν δύναμιν τὴν ἐνεργουμένην ἐν ἡμῖν, αὐτῷ ἡ δόξα ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς πάσας τὰς γενεὰς τοῦ αἰῶνος τῶν αἰώνων· ἀμήν.» (3:20-21).
Ὁ ἐν Ἐπισκόποις ἐλάχιστος
+Ὁ Τιράνων Ἀναστάσιος
Τίρανα, 10 Μαρτίου 1997
Διορθωμένο 27 Ιουνίου 2008