Μπορεί να τα παρακολουθούμε τηλεοπτικά και διαδικτυακά από την ασφάλεια του σπιτιού μας, ωστόσο πληγώνουν βαθύτατα την ανθρωπιά μας.
Ο κάθε υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος αποδοκιμάζει και καταδικάζει, χωρίς δεύτερη σκέψη, απερίφραστα, τις πολεμικές συγκρούσεις, έχει σταθερή και σαφή θέση ενάντια στον πόλεμο και στη φρίκη, που προκαλεί.
Και υψώνει το λάβαρο της ειρήνης, η οποία, δυστυχώς, είναι πανανθρώπινος, απραγματοποίητος πόθος, άπιαστο όνειρο.
Οι πόλεμοι συνήθως γίνονται για σκοπούς ιδιοτελείς, στο πλαίσιο πολιτικών, εθνικών και οικονομικών συμφερόντων.
Η διακήρυξη της ειρήνης, δεν πρέπει να είναι μια απλή θεωρία, που παραβιάζεται, αλλά να είναι τρόπος ζωής, ώστε το αίτημα για αγάπη και σεβασμό των συνανθρώπων να έχει κοινωνικές προεκτάσεις και επιπτώσεις.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ανοχή και πολύ περισσότερο δικαιολογία για:
-Τα πτώματα αμάχων, που η αποτρόπαια θέα τους σφίγγει τα στομάχι των λογικών ανθρώπων και τους κάνουν να κραυγάσουν: Τι δυστυχία... Φτάνει πιά...
-Τα κλάματα των μικρών παιδιών, που νιώθουν μέσα τους και γύρω τους τη θανατίλα του πολέμου και βουβά αναρωτιούνται: Μα γιατί, σε τι φταίξαμε;
-Τις κραυγές πόνου, απόγνωσης και απελπισίας, που πρέπει να είναι αναίσθητος κανείς για να μη βουίζουν στα αυτιά του.
-Τις βόμβες, που πέφτουν στα κτίρια και τα ρημάζουν και σκορπίζουν τον όλεθρο.
-Τον πικρό δρόμο της προσφυγιάς για χιλιάδες ψυχές, που ζουν μια ανείπωτη τραγωδία.
-Τις απώλειες στρατιωτών στα στα πεδία των μαχών, που "χαρίζονται" στου χάρου τα δόντια, ενώ στο κατώφλι των σπιτικών μάνες μαυροφορεμένες τους καρτερούν να φανούν...
Ένας πόλεμος δεν είναι μόνο έγκλημα, είναι και ανοησία. Ο πόλεμος μόνο νικημένους, τελικά, αφήνει, αφού μετά από αυτόν καλπάζουν τρελά, σαν τους τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης, η καταστροφή, το πένθος, η αναρχία και η φτώχεια, και στήνουν παντού τις μαύρες τους σημαίες. Μόνο λίγοι επωφελούνται από τα πτώματα, πατώντας επί πτωμάτων.
Οι πολεμικές συρράξεις στον 20ο, αλλά και στον 21ο αιώνα, έδειξαν ότι τις συνόδευσαν αμέτρητα θύματα και εξαντλητικές στερήσεις, τεράστια ποσά σκορπίστηκαν για τη διεξαγωγή τους, επέφεραν τρομερές καταστροφές και, περισσότερο απ' όλα, οι θυσίες ήταν δυσανάλογα μεγαλύτερες από τα ωφελήματα...
Και φαίνεται διαχρονικά ότι η ιστορία των πολέμων, όπου και αν έγιναν, όπου και αν γίνονται, είναι μια ιστορία ανθρώπινου μακελειού.
Παρά τις ειρηνόφιλες διακηρύξεις και διαβεβαιώσεις και τα αντιπολεμικά σύμφωνα, το φάσμα του πολέμου απλώνει τον μαύρο, τον κατάμαυρο, ίσκιο του.
Στη γη, στον ουρανό και στη θάλασσα, τα τέλεια, άφθονα και ποικίλα οπλικά μέσα, σκοτώνουν, γκρεμίζουν και καίνε.
Τι κρίμα, άνθρωποι, και αθώες παιδικές ψυχές ανάμεσά τους, αλλά και όσα τα ανθρώπινα χέρια κατασκεύασαν, ύψωσαν, συνάθροισαν και που αντιπροσωπεύουν μόχθο γενεών, να ρίχνονται σαν κάρβουνο μέσα στο καμίνι του πολέμου και να μεταβάλλονται σε άχρηστο καπνό και σε μάταιη στάχτη.
Συλλογικά ας υπερασπιστούμε την ανθρώπινη ζωή, ας ζητήσουμε ειρήνη, δικαιοσύνη, ομόνοια και αδελφοσύνη, ας θέλουμε τους λαούς αγκαλιασμένους και όχι μισεμένους.
Ειρήνη δεν σημαίνει, όπως την αντιλαμβάνονται πολλοί, απλά την διακοπή του πολέμου και την προετοιμασία για τον επόμενο, αλλά έχει μόνιμο χαρακτήρα, που συνδέει όλους τους ανθρώπους μεταξύ τους και γίνεται ο σύνδεσμος της ενότητας.
Έτσι η ειρήνη λειτουργεί λυτρωτικά και απλώνεται πέρα από όρια γεωγραφικά-διακρατικά, αλλά και διεισδύει στα εσωτερικά, ψυχικά σύνορα του καθενός μας, εκτοπίζοντας κακίες, πάθη, μίση αντιθέσεις.
Ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί οφείλουμε πάντοτε να δίνουμε τη μαρτυρία μας, όσο πιο έντονα γίνεται, απαλλαγμένη από πολιτικά βαρίδια και φαρισαϊσμούς, ώστε να σταματήσουν να χτυπάνε οι πολεμικές καμπάνες της συμφοράς και της απαισιοδοξίας, που κλέβουν το γέλιο και το τραγούδι από τις καρδιές και μετατρέπουν τον τρυγητό της χαράς σε τρυγητό της θλίψης.
Επιτέλους ας μη συντρίβονται τα όνειρά μας κάτω από τα αιματοβαμμένα πέλματα των πολέμων και ας μη θυσιάζονται οι ζωές στο βωμό του παραλογισμού.
Πηγή: Εφημερίδα "Political", 2-11-2024
