Ακολούθησε, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, το δρόμο του Σταυρού, μιμούμενος τον Χριστό στην ευσπλαχνία, στην συγχωρητικότητα, στην ειλικρίνεια, στην ευθύτητα. Αλλά και στην αγνότητα και στη νηφαλιότητα.
Πρόσεχε πως ζούσε, για να μη σκανδαλίζει και ζημιώσει τις ψυχές των γύρω του και μάλιστα των νεότερων.
Θεωρούσε ότι κάθε καλό, το οποίο είχε, είναι δώρο της πατρικής αγάπης του φιλάνθρωπου και πανάγαθου και στοργικού Θεού και είχε βέβαια την πεποίθηση ότι η πάνσοφος Πρόνοιά Του του έδινε κάθε φορά ό,τι του είναι χρήσιμο και αναγκαίο, ό,τι εξυπηρετούσε τον μεγάλο σκοπό της σωτηρίας της ψυχής του.
Δεχόταν με ευγνωμοσύνη τα δώρα της αγάπης του Θεού και δεν ζητούσε περισσότερα, αρκούνταν σ' αυτά και δεν ανησυχούσε για το μέλλον. Ήταν πάντοτε ζωηρή στην ψυχή του η βεβαίωση του Κυρίου ότι ποτέ δεν θα τον αφήσει, ότι ποτέ δεν θα τον εγκαταλείψει απροστάτευτο.
Και με αυτή την αντίληψη και βίωση κοιμήθηκε... Ἐτσι αποδείχθηκε και αναδείχθηκε επιτυχής η ζωή του, γιατί έζησε εν Χριστώ και απέθανε εν Χριστώ.
π. Ηλίας Μάκος