.jpg)
Η θύμησή του παραμένει ζωντανή, δεν κατόρθωσε να τη σκεπάσει το χώμα και η λησμονιά.
Και αυτό, γιατί στη σύζυγό του, στα παιδιά του, στους μαθητές του (ένας από αυτούς κι εμείς), στους φίλους του, στους πολυάριθμους γνωστούς του, που όλοι τον λάτρευαν, άφησε ως ισχυρό αποτύπωμά του τη λεύτερη ψυχή του\και την παρεΐστικη διάθεσή του.
Έλεγε στους μαθητές του: Να μη φοβάστε για τη γνώμη σας και να παλεύετε για να κερδίσετε τις γνώσεις και τα όνειρά σας.
Δάσκαλε σπόρο έριξες και σε αυτόν γυρνάμε ακόμα...
Αγάπησε τη ζωή, τη φύση, τους ανθρώπους, την παιδεία, τον αγώνα, την καθημερινότητα, το καλημέρα, το καληνύχτα.
Όλα όσα αγάπησε ήταν ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας.
Πάνω στις σκεπές των ελπίδων άπλωσε τα όνειρά του και ξεδίπλωσε τους στοχασμούς του για ένα καλύτερο αύριο, για ανθρώπινες σχέσεις αγνές και γνήσιες.
Έλουσε από την ολοκάθαρη πηγή της καρδιάς του τις ελπίδες του και οι στοχασμοί αναθάρρησαν στα όνειρά του και έγιναν πράξεις.
Ξεδιάλυνε το μέσα του και εκπλήρωσε το πνευματικό και κοινωνικό χρέος του με μια θαυμαστή ισορροπία μεταξύ ονείρου και ρεαλισμού.
Σταθερός άξονάς του στη ζωή το καλό, περιστρεφόταν γύρω του χωρίς διακοπή και κούραση. Πορευόταν με το γλυκό εσωτερικό του φως στη ζωή.
Η χαμογελαστή και ευαίσθητη μορφή του σμίγει μέσα στο άπειρο με τη μνήμη μας και γίνεται αχός και γίνεται αιθέρας και γίνεται γόνιμη παρουσία!
π. Ηλίας Μάκος