Άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής Αθηνών προς την κοινωνία από τον Κοσμήτορα Εμ. Καραγεωργούδη
Του π. Ηλία Μάκου
Εμφανίζει ένα προσεκτικό, για να αποφευχθούν στοιχεία αλλοτρίωσης, αλλά σαφές άνοιγμα προς την κοινωνία, μέσω του Κοσμήτορά της Εμμανουήλ Καραγεωργούδη, σε συνεργασία και με τους άλλους καθηγητές, αναζητώντας να τονίσει, πέρα από τον επιστημονικό της ρόλο και τα συνέδρια και τις έρευνες, την ανάγκη ο λαός να μεταστραφεί ουσιαστικά προς την αλήθεια της πίστης και να σταλάξει την απαραίτητη σταγόνα το νερό, που θα δροσίσει τα φλεγόμενα στόματα των ανθρώπων, που ζουν μέσα στην κόλαση της αβεβαιότητας και της σύγχυσης.
Ο κ. Καραγεωργούδης συμβάλλει σεμνά και συνετά και με το κύρος του ως ποιοτικού πανεπιστημιακού δασκάλου και με τη γενναιοψυχία του και με τις ευαισθησίες του, όχι μόνο στην άριστη διοικητική λειτουργία της Σχολής και στην αναβάθμιση των παρεχόμενων μορφωτικών αγαθών, αλλά και στην προσπάθεια να καλλιεργηθεί και να στηριχθεί η δυνατότητα η Θεολογική Σχολή Αθηνών να κάνει τους γήινους δρόμους “οδόν”, που οδηγεί στο ασάλευτο και το αιώνιο, στον ουρανό του Θεού, που οι πραγματικά σοφοί τον νοσταλγούν και τον κερδίζουν.
Αυτός ο σκοπός του αναγνωρίζεται, χωρίς ο ίδιος να το επιδιώκει, γι αυτό και γίνεται αποδέκτης επιβραβεύσεων, όπως συνέβη πρόσφατα, στη Σίφνο, όπου ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος Β΄ τον τίμησε με το χρυσό μετάλλιο της Ιεράς Μητροπόλεως, σε αναγνώριση της προσφοράς του προς την ιερά Επιστήμη και την Παιδεία.
Ο κ. Καραγεωργούδης, μπορούμε να το βεβαιώσουμε με την προσωπική μας εμπειρία, γιατί υπήρξαμε φοιτητές του, μεταλαμπαδεύει το πυρ, που φλογίζει τη δική του ψυχή, εκτός από τους σπουδάζοντες τη θεολογία, που στοιχώντας στην παράδοση και εντρυφώντας στην ιστορία τους προετοιμάζει με μια διαχρονική και πάντοτε επίκαιρα μοντέρνα ψυχοσωματική μέθοδο, αυτή της ανόριας (άνευ ορίων) αγάπης, αλλά και στον οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο και τον βοηθά να μένει κεντρομόλα προσανατολισμένος στον βαθύτερο εαυτό του.
Στην περίπτωσή του ο συγκερασμός του εξ αντικειμένου και του εξ υποκειμένου οδηγεί στο ουσιαστικό αποτέλεσμα, που αποτυπώνεται στη φωτογραφία της ψυχής του ως ένα βλέμμα με ψυχή, που κινεί, αφυπνίζει και δραστηριοιεί, και όχι ένα βλέμμα με βουλιμία, που απολιθώνει, νεκρώνει και απογυμνώνει.
Ο ορίζοντάς του δεν οπισθοχωρεί, αλλά προχωρεί προς την τομή των οριζόντων, και του ορίζει να μη σταματήσει ούτε για λίγο, αλλά να πορεύεται ακλόνητα προς τα υψηλά…
