Επί 20 και πλέον χρόνια, όποιος Ηγουμενιτσιώτης πήγαινε στον κοιμητηριακό ναό του Αγίου Παντελεήμονα, θα έβλεπε μια συμπαθέστατη λεπτή φιγούρα να κινείται αέρινα. Τον αείμνηστο Λεωνίδα Ζήση, που έφυγε από τη ζωή, εντελώς αθόρυβα, όπως αθόρυβα και έζησε. Στο ψαλτήρι, στο άναμμα των καντηλιών, σε άλλες δουλειές προσερχόταν με πολλή διάθεση και χωρίς να νιώθει τον παραμικρό κόπο. Και ποτέ, μα ποτέ δεν του έλειπε το χαμόγελο από τα χείλη. Και ποτέ μα ποτέ δεν του στέρευε η καλοσύνη. Πάντα ήρεμος, λες και δεν είχε νευρικό σύστημα. Σαφώς και είχε, αλλά έδινε προτεραιότητα στην αγάπη και όλα τα έβλεπε με τη ματιά την καλή και δεν παρεξηγούσε πρόσωπα και καταστάσεις, γι΄ αυτό στο βλέμμα του διαρκώς αποτυπονώταν το σχήμα της εσωτερικής του ευγένειας. Είχε, το γράφουμε και το υπογράφουμε, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του γνήσιου Ορθόδοξου, που η καρδιά του ήταν δοσμένη στο μεγαλείο του Χριστού και όχι στις μικρότητες του κόσμου. Σίγουρα, θα είναι ελαφρύ, πάνω από το κουβάρι του, το χώμα του χωριού του, του Πλαισίου, που τον σκέπασε.