Από το γνωστό συγγραφέα και πρόεδρο των Ηπειρωτών Αμερικής Νίκο Γκατζογιάννη, ξεναγήθηκαν στον ακριτικό Λιά Φιλιατών απόφοιτοι του Πανεπιστημίου Νortheastern Univercity USA. Η ξενάγηση περιελάμβανε κατά κύριο λόγο επίσκεψη στο σπίτι της μητέρας του, το πατρικό (χτίστηκε αρχικά το 1856 και τη δεκαετία του 2000 ανακαινίστηκε), όπου εκτυλίχθηκαν τα δραματικά γεγονότα του 1948, που οδήγησαν στην εκτέλεσή της, κατά τον εμφύλιο, για να σώσει τα παιδιά της. Η ιστορία της μάνας του συγκίνησε την παγκόσμια κοινή γνώμη, μέσα από το βιβλίο του "Ελένη". Η «Ελένη» θα μπορούσε να ιδωθεί και σαν την έκφραση πόνου ενός γιου που έχασε τη μητέρα του σε τρυφερή ηλικία. Τελευταία στιγμή, κατάφερε να φυγαδεύσει τα παιδιά της, δύο κορίτσια κι ένα αγόρι (ο Γκατζογιάννης ήταν τότε 9 ετών), τα οποία διασώθηκαν στη συνέχεια από τμήματα του Στρατού και αργότερα ενώθηκαν με τον πατέρα τους, ο οποίος ζούσε μετανάστης στην Αμερική. Ενημερώνοντας τους αποφοίτους του Νortheastern Univercity USA ο Νίκος Γκατζογιάννης ανάρφερε ότι " εδώ, σε αυτό το σπίτι, βασάνισαν τη μάνα μου με φάλαγγα. Είχαν φυλακισμένα 23 άτομα, το είχαν επιτάξει όλο οι αντάρτες. Τους 13 τους πήραν στις 28 Αυγούστου και τους εκτέλεσαν, μαζί με τη μάνα μου. Ενα παιδί 17 χρονών το είχαν δέσει σε ένα ξύλο κάτω απ’ τον ήλιο, καλοκαίρι ήταν, το πήραν μαζί με τη μάνα μου και τον θείο μου και το εκτέλεσαν με τους υπόλοιπους. Οταν το ξαναφτιάχναμε, βρήκαμε θαμμένες βόμβες, χειροβομβίδες κι ένα πολυβόλο. Ισως είναι αυτό με το οποίο έγιναν οι εκτελέσεις. Στον μικρό κήπο υπήρχε ομαδικός τάφος εκτελεσμένων". Τους οδήγησε ακόμη στο ακριβές σημείο, στις παρυφές του χωριού, όπου αποχωρίστηκε την Ελένη, προτού αυτή διώξει τα παιδιά της προς τους αγρούς, και με κατεύθυνση τα τμήματα του Στρατού, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους αντάρτες και τους τόνισε: «Χωρίς να το ξέρω τότε, έγινα ερευνητής ρεπόρτερ, για να μπορέσω κάποτε να ερευνήσω και να αφηγηθώ την ιστορία της μάνας μου: πώς θυσιάστηκε τότε για να σώσει εμάς».