Αναγνώστης της "Κάτοψης", γράφει: "Μεμονωμένα άτομα και φορείς στη Θεσπρωτία και παντού, αναπτύσσουν έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα τα χρόνια της κρίσης. Δύσκολες οι στιγμές, πολλές οι ανάγκες και κατά συνέπεια απαραίτητη η βοήθεια. Δε διαφωνεί κανείς περί αυτού. Μοιράζονται προϊόντα, τρόφιμα και διάφορα άλλα πράγματα. Ακόμη και χρήματα δίνονται. Όμως, υπάρχει ένα αλλά... Λύνει δια μαγείας τα προβλήματα των απόρων η ενίσχυση με τρόφιμα ή οτιδήποτε άλλο; Η άποψή μας είναι πως όχι. Η φιλανθρωπία πολλές φορές συντηρεί τα προβλήματα και "βολεύει" καταστάσεις και εσφαλμένα ενίοτε δημιουργείται η εντύπωση ότι αρκεί να στηριζόμαστε στην καλή διάθεση των άλλων. Δεν πρέπει να ασκείται η φιλανθρωπία; "Μα, να αφήσουμε εγκαταλελειμμένους τους συνανθρώπους μας", αναρωτιούνται κάποιοι, "αφού και μισό κιλό ρύζι και ένα ζευγάρι παπούτσια τα έχουν ανάγκη;". Πρέπει να ασκείται και είναι αξιέπαινοι όσοι την ασκούν, στο πνεύμα του ανθρωπισμού και της αγάπης, ανιδιοτελώς και όχι με ιδιοτέλεια... Αυτό, που δεν πρέπει, όμως, είναι να αποτελεί μόνιμη κατάσταση, παγιωμένο σκοπό, δεδομένο προσανατολισμό, "βιομηχανία" ελπίδας. Γιατί αντιλαμβάνεσθε η κοινωνία δεν μπορεί να συντηρηθεί και να αναπτυχθεί υγιώς μέσω των φιλανθρωπικών διαθέσεων είτε μικρής είτε μεγάλης έκτασης είναι αυτές. Δεν θα ήταν καλύτερα ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να προσπαθήσουμε να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες, ώστε οι άνθρωποι μόνοι τους να εξασφαλίζουν τα προς το ζειν; Μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον να βρει μια εργασία; Μπορούμε να απασχολήσουμε κάποιον σε δικές μας δουλειές, δίνοντάς του ό,τι δικαιούται; Μπορούμε να δουλεύουμε σε οποιαδήποτε εργασία, χωρίς να την επιλέγουμε; Μπορεί η πολιτεία να διασφαλίσει ένα δωρεάν σύστημα υγείας για όλους; Μπορούν όλοι να αποκτήσουν πραγματική παιδεία, που ανοίγει τους πνευματικούς ορίζοντες; Αν γίνουν αυτά, που είναι αυτονόητα, η προοπτική είναι μπροστά μας... Διαφορετικά θα ζούμε σ' έναν κόσμο, όπου η εξάρτηση από την κάθε είδους φιλανθρωπία, υπάρχει περίπτωση να εξελιχθεί σε καρκίνωμα...".