Χρόνια στη Γερμανία, από το 1972 έως το 2000. Ιερέας με προσφορά στο Βούπερταλ, αλλά και στην παίδευση των παιδιών των Ελλήνων μεταναστών.
Ως καθηγητής λυκείου, αλλά και ως πανεπιστημιακός δάσκαλος, βοήθησε πολλά Ελληνόπουλα να μη ξεκοπούν από την παιδεία του τόπου τους και να εξελιχθούν σε ώριμες προσωπικότητες. Σε διάφορα σημεία, που στάθηκε στην Ηγουμενίτσα, τον αναγνώρισαν μετανάστες, που είχαν βοηθηθεί από αυτόν, και έτρεξαν με ευγνωμοσύνη πάνω του.
Και τον αγκάλιασαν. Και τον έλουσαν με τα δάκρυα τιμής τους. Καλύτερη ηθική αναγνώριση δεν μπορεί να υπάρξει, όταν μάλιστα αυτός ο κληρικός είχε διωχθεί από το ελληνικό κράτος για τη δράση του. Λίγη ώρα μείναμε κοντά του, όμως τα βιώματα, μας φάνηκαν ατελείωτα. Ρουφήξαμε ολοκληρωμένη πνευματική πείρα. Νιώθεις μια θερμότητα να βγαίνει απ' αυτόν τον άνθρωπο, μια γλυκύτητα.
Ο ρυθμός των σκέψεών του, που είναι αντίστοιχος με τον παλμό της καρδιάς του, σου δημιουργεί μια ανείπωτη απόλαυση του χαρούμενου προσώπου του και της λαμπερής προσωπικότητάς του. Κάθε κουβέντα του, ακόμη και χιουμουριστική, σου ανοίγει πνευματικές ορέξεις. Οι άνθρωποι του φαίνονται ωραίοι, γιατί τους βλέπει με τα μάτια της αγάπης.. Όσο μιλούσε και τον κοιτούσα, σκεφτόμουν, "Θεέ μου, να ήταν δυνατό αυτή η εμπειρία να γινόταν νεφέλη, να με περικύκλωνε και να ζούσα μέσα σ' αυτή".