Ήταν στα χρόνια του διωγμού της Ορθοδοξίας στην Αλβανία. Όταν όλα τα πλάκωνε η σκλαβιά και η φοβέρα... Ένας μουσουλμάνος, πλησίασε στο καφενείο του χωριού Νικολίτσα το δάσκαλο και τον ρώτησε: "Ω δάσκαλε, τι είναι το "τη Υπερμάχως"... Ξέρω ότι είσαι χριστιανός και δεν θα σε προδώσω. Το ακούει το χωριό να αντιλαλεί από το βουνό κάθε χρόνο, την ίδια ημέρα, την ίδια ώρα". Τι μου λέει τούτος ο οθωμανός, αναρωτήθηκε ο δάσκαλος. Σαν να τον κατάλαβε ο Αλβανός και του ξαναείπε: "Δεν θα σε μαρτυρήσω. Μπέσα. Μονάχα, πες μου". Ο δάσκαλος του απάντησε συγκινημένος: "Προσευχή είναι. Ευχαριστήρια προσευχή. Προς την Παναγία, προς την Υπέρμαχο Στρατηγό, που έσωσε την Κωνσταντινούπολη από τους βάρβαρους, γι' αυτό είναι ο εθνικός ύμνος του Βυζαντίου". Και πρόσθεσε με δάκρυα, ευχόμενος μυστικά να το δώσει η Παναγιά και να έρθει η ώρα και η στιγμή να ψάλει το τροπάριο αυτό στην ερειπωμένη εκκλησιά: "Κι αν όλα της πίστεώς μας τα περιφρονήσουν και τα ξεριζώσουν και τα απορρίψουν, το "Τη Υπερμάχω" δεν μπορούνε να το σβήσουν, είναι γραμμένο ολόκληρο σε κάθε σταγόνα του αίματός μας".