Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1990. Πολύ νεαρός τότε, δούλευα ως δημοσιογράφος στην μεγάλης κυκλοφορίας (την εποχή εκείνη) εφημερίδα "Απογευματινή". Πάνω στο ρεπορτάζ είχα γνωρίσει το δημοσιογράφο της ΕΡΤ, που κάλυπτε κυρίως θέματα περιβάλλοντος, το Νίκο Γρυλλάκη, ο οποίος εγκατέλειψε πρόωρα αυτή τη μάταιη ζωή. Από την πρώτη μας συνάντηση δεθήκαμε με φιλία. Μια φιλία, στην οποία διαχεόταν συνδυαστικά το άρωμα της λεβεντογέννας Κρήτης, απ' όπου καταγόταν ο Νίκος και την υπεραγαπούσε, και της εύανδρης Ηπείρου, τον τόπο της δικής μου καταγωγής. Συζητήσεις, συνεργασίες, κοινοί έξοδοι, όνειρα και οραματισμοί για το μέλλον, σφυρηλάτησαν αυτή τη φιλία. Κάποια στιγμή αποχώρησα από την Αθήνα, έκανα στη συνέχεια άλλες επιλογές, ο Νίκος νυμφεύτηκε, απόκτησε κι ένα χαριτωμένο γιο, ωστόσο παρότι "χαθήκαμε", πάντοτε μας συνέδεε ένας βαθύς ψυχικός δεσμός. Και δεν ήταν δυνατόν να συμβεί διαφορετικά, αφού ο Νίκος Γρυλλάκης ξεχώριζε για την ανθρώπινη ευαισθησία του, και για τη ντομπροσύνη του στις διαπροσωπικές του σχέσεις, στην κοινωνική του συμπεριφορά και στην άσκηση της μάχιμης δημοσιογραφίας. Για τον ακέραιο χαρακτήρα του, το ήθος του και την προσφορά του στη δημόσια τηλεόραση εκτιμήθηκε και τιμήθηκε. Υπήρξε υπόδειγμα συνεπούς, φιλότιμου και μαχητή ανθρώπου και δημοσιογράφου. Ήπιων τόνων, μεθοδικός και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, να συμβουλεύσει, να συμπαρασταθεί. Νίκο, θα θυμάμαι πάντα το χαμόγελο της καρδιάς σου. Η. Μ.
