Ο νεαρός Θεσπρωτός Θεόδωρος Τζοβάρας, έξι μήνες μετά το θάνατό του, δε σβήνει από τις καρδιές ούτε των δικών του, ούτε όσων τον γνώρισαν. Και αυτό, γιατί μέχρι την τελευταία στιγμή, που πάλευε με την ανίατη ασθένεια, δεν άφησε ούτε για μια στιγμή το φως να χαθεί από μέσα του. Με τόλμη αγωνιζόταν και βοηθούσε τους άλλους να στεριώσει στην ψυχή τους η αληθινή χαρά. Η φλόγα του πνεύματός του ξεδίπλωνε την ανθρώπινη πνοή του και τη λάμψη μέσα του. Δεν ζει στον ουρανό τη μοναξιά, τα μάτια του δε θολώνουν, γιατί και στη γη ήταν αγαπημένος και στον παράδεισο είναι αναπαυμένος. Τα πίσω δεν θα αλλάξουν γι' αυτόν. Όμως η γαλήνη του πλέον είναι στον ουρανό...