Είναι γνωστό, πως τα χωριά του Σουλίου είναι απομακρυσμένα και απομονωμένα και έχουν απομείνει εκεί λιγοστοί κάτοικοι, κάποιοι από τους οποίους έχουν την προέλευσή τους από σουλιώτικες φάρες. Δίνουν ένα δύσκολο αγώνα επιβίωσης, κυρίως μέσα από την κτηνοτροφία. Kαι με πολλές ελλείψεις σε υποδομές (δρόμους κ.λπ.), χωρίς επαρκή ιατρική κάλυψη, με προβληματικές τηλεπικοινωνίες, με μετ' εμποδίων αναμετάδοση του τηλεοπτικού σήματος. Το πλησιέστερο αστικό κέντρο είναι η Παραμυθιά, πολλά χιλιόμετρα μακριά, ενώ η συγκοινωνία δεν είναι συχνή. Χρειάζονται στήριξη, γιατί φυλάνε θερμοπύλες και γιατί χωρίς την παρουσία των ανθρώπων, το Σούλι θα μείνει ένας τόπος του χθες, που δε θα θυμίζει τίποτε στο σήμερα. Τώρα, αν η πολιτεία έχει εγκαταλείψει εδώ και πολλά χρόνια απροστάτευτα τα ιστορικά μνημεία, με αποτέλεσμα να καταρρέουν ή μέσα σ' αυτά να βρίσκουν καταφύγιο ζώα, δεν ευθύνονται οι κάτοικοι. Χρέος του κράτους είναι να περιφρουρήσει την ιστορική κληρονομιά και οι Σουλιώτες να ζήσουν στον τόπο τους ανθρώπινα και με πατριωτική υπερηφάνεια.