Μνημόσυνο εψάλη για τα πέντε χρόνια από την κοίμηση του αείμνηστου ιερωμένου-εθνικού αγωνιστή π. Κων/νου Παππά
Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές
Λείπει, εδώ και πέντε χρόνια, 10 Ιουνίου του 2012 ήταν όταν αναχώρησε στους ουρανούς σε προχωρημένη ηλικία, η φλογερή μορφή του π. Κων/νου Παππά, ιερωμένου-εθνικού αγωνιστή. Στη Μονή Ραγίου, όπου και ο τάφος του, εψάλη την Κυριακή 11 Ιουνίου 2017 μνημόσυνο. με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου. Ο π. Κωνσταντίνος, που του απονεμήθηκε το οφίκιο του αρχιμανδίτη, μετά το θάνατο της πρεσβυτέρας του και είχε τιμηθεί με πλακέτα από το Μητροπολίτη Παραμυθίας για την ανεξάντλητη προσφορά του, γευόταν μέχρι την τελευταία στιγμή του τον πλούτο και την ευφροσύνη και τη χαρά της ιερωσύνης του. Η ιερατική του διακονία εκδιπλώθηκε και μέσα στις πνικτικές αναθυμιάσεις και της Γερμανικής Κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού. Με τη θερμή φλόγα του θείου ζήλου του αντιμετώπισε τον τυφώνα. Ο πιστός λαός της Θεσπρωτίας ζύγισε με ακρίβεια το ηθικό βάρος και την προσφορά του ποιμένα π. Κωνσταντίνου, που αποδείχθηκε φύλακας του θησαυροφυλακίου των ιερών παραδόσεων και εκφραστής της αγωνιζόμενης Εκκλησίας. Κατά τη μακρά πορεία του, που ήταν, χωρίς υπερβολή, λιτανεία, ως κληρικός, κράτησε το βλέμμα του στηλωμένο στο Σταυρωμένο Κύριό μας. Στο αγκάθινο στεφάνι Του. Στη λογχισμένη πλευρά Του. Και καθώς τον έβλεπε να θυσιάζεται "υπέρ της του κόσμου σωτηρίας", βρήκε την προσωπική του δύναμη, ελεύθερη και πέρα από τους κοσμικούς κανόνες των "κατά συνθήκην" φιλοφρονήσεων. Ήταν αυθεντικός, ειλικρινής και αυθόρμητος σε όλα του. Ανακάλυψε τη μυστική ζωή της Ορθοδοξίας, γι' αυτό τον ενέπνεε και τον τροφοδοτούσε η γνήσια αγάπη. Απαλλαγμένος από την ιδιοτέλεια έζησε στην καθαρή ατμόσφαιρα της ανιδιοτελούς αγάπης.
Λείπει, εδώ και πέντε χρόνια, 10 Ιουνίου του 2012 ήταν όταν αναχώρησε στους ουρανούς σε προχωρημένη ηλικία, η φλογερή μορφή του π. Κων/νου Παππά, ιερωμένου-εθνικού αγωνιστή. Στη Μονή Ραγίου, όπου και ο τάφος του, εψάλη την Κυριακή 11 Ιουνίου 2017 μνημόσυνο. με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου. Ο π. Κωνσταντίνος, που του απονεμήθηκε το οφίκιο του αρχιμανδίτη, μετά το θάνατο της πρεσβυτέρας του και είχε τιμηθεί με πλακέτα από το Μητροπολίτη Παραμυθίας για την ανεξάντλητη προσφορά του, γευόταν μέχρι την τελευταία στιγμή του τον πλούτο και την ευφροσύνη και τη χαρά της ιερωσύνης του. Η ιερατική του διακονία εκδιπλώθηκε και μέσα στις πνικτικές αναθυμιάσεις και της Γερμανικής Κατοχής και του εμφύλιου σπαραγμού. Με τη θερμή φλόγα του θείου ζήλου του αντιμετώπισε τον τυφώνα. Ο πιστός λαός της Θεσπρωτίας ζύγισε με ακρίβεια το ηθικό βάρος και την προσφορά του ποιμένα π. Κωνσταντίνου, που αποδείχθηκε φύλακας του θησαυροφυλακίου των ιερών παραδόσεων και εκφραστής της αγωνιζόμενης Εκκλησίας. Κατά τη μακρά πορεία του, που ήταν, χωρίς υπερβολή, λιτανεία, ως κληρικός, κράτησε το βλέμμα του στηλωμένο στο Σταυρωμένο Κύριό μας. Στο αγκάθινο στεφάνι Του. Στη λογχισμένη πλευρά Του. Και καθώς τον έβλεπε να θυσιάζεται "υπέρ της του κόσμου σωτηρίας", βρήκε την προσωπική του δύναμη, ελεύθερη και πέρα από τους κοσμικούς κανόνες των "κατά συνθήκην" φιλοφρονήσεων. Ήταν αυθεντικός, ειλικρινής και αυθόρμητος σε όλα του. Ανακάλυψε τη μυστική ζωή της Ορθοδοξίας, γι' αυτό τον ενέπνεε και τον τροφοδοτούσε η γνήσια αγάπη. Απαλλαγμένος από την ιδιοτέλεια έζησε στην καθαρή ατμόσφαιρα της ανιδιοτελούς αγάπης.