Παλαιότερα, τα σαλιγκάρια στη φύση της Θεσπρωτίας ήταν εν αφθονία. Τώρα, όλο και λιγοστεύουν. Μάλιστα στην περιοχή υπάρχουν τα μεγαλόσωμα σαλιγκάρια, που ανήκουν στο είδος του Κοχλία του Ποματία. Αλλοτινούς καιρούς οι κάτοικοι του νομού, έβγαιναν, μετά από κάθε ανοιξιάτικη βροχή και μάζευαν σαλιγκάρια, τα οποία μετέτρεπαν σε πεντανόστιμα φαγητά. Τώρα λίγοι είναι αυτοί, που εξορμούν για συλλογή σαλιγκαριών, όπως δεν είναι και πολλοί, αυτοί που τα μαγειρεύουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι, έχουν την πεποίθηση, ότι «τα σαλιγκάρια βγαίνουν μετά τη βροχή». Κατά πόσον όμως ισχύει αυτό στην πραγματικότητα; Οι οργανισμοί που ζουν στην επιφάνεια της Γης είναι υποχρεωμένοι να έχουν προστατευτικούς μηχανισμούς, με τους οποίους περιορίζουν τις απώλειες του νερού. Ειδικά όταν επικρατεί μακρύ, θερμό και άνυδρο «μεσογειακό» καλοκαίρι, οι ευαίσθητοι στην απώλεια του νερού οργανισμοί όπως τα σαλιγκάρια (καθώς και τα σκουλήκια), το καλοκαίρι «αδρανοποιούνται», περιμένοντας τη νέα περίοδο αφθονίας, την περίοδο των βροχών. Κατά το «διαχειμάζουν», αυτά «διαθερίζουν».Τα σαλιγκάρια, αφού κλείσουν το διάφραγμά τους, συνήθως κολλούν σε κλαριά θάμνων ψηλότερα από το έδαφος, επειδή εκεί επικρατεί χαμηλότερη θερμοκρασία. Συνήθως δραστηριοποιούνται την άνοιξη. Όταν, αρχίζουν οι βροχές, τα ετήσια φυτά φυτρώνουν και τα πολυετή ξαναζωντανεύουν. Όλοι οι οργανισμοί που το καλοκαίρι απλώς επιβίωσαν, ξανανιώνουν. Μόλις αρχίσει η βροχή και στο περιβάλλον η υγρασία αυξηθεί, τα σαλιγκάρια βγαίνουν από τα «καταφύγιά τους», ανοίγουν το διάφραγμα και αρχίζουν να βόσκουν. Η φύση επανενεργοποιείται. Επομένως, η έκφραση «τα σαλιγκάρια βγαίνουν μετά τη βροχή» δεν είναι ακριβής. Τα σαλιγκάρια βγαίνουν κατά τη διάρκεια της βροχής. Απλώς, ο άνθρωπος που τα παρατηρεί ή τα μαζεύει, βγαίνει μετά τη βροχή...