Ο Αλή πασάς, 13 ολόκληρα χρόνια πάλεψε, για να κάνει δικό του το Σούλι. Αλλά οι Σουλιώτες ήξεραν πως να απαντάνε, όχι μόνο οι μεγάλοι, αλλά και τα παιδιά. Να ένα παράδειγμα: "Βεζύρη Αλή πασά. Σε χαιρετούμε. Η πατρίδα μας είναι ασύγκριτα πιο γλυκιά κι από το πουγγί σου και από τους τόπους, που υπόσχεσαι να μας δώσεις. Μάταια κοπιάζεις, γιατί η ελευθερία μας ούτεπουλιέται ούτε
αγοράζεται με όλους τους θησαυρούς της γης, παρά μονάχα με το αίμα και το θάνατο και του τελευταίου Σουλιώτη!
αγοράζεται με όλους τους θησαυρούς της γης, παρά μονάχα με το αίμα και το θάνατο και του τελευταίου Σουλιώτη!
Όλοι Σουλιώτες-μικροί και μεγάλοι".
Και υπογράφουν όλοι.Υπογράφουν οι μεγάλοι, υπογράφουν και οι μικροί... Γιατί είναι βέβαιο ότι και αυτοί, οι μικροί στην ηλικία, τα παιδιά, το ίδιο χρέος ένιωθαν απέναντι στην πατρίδα τους. Και όταν οι μικροί σκέφτονταν ότι και η δική τους υπογραφή έφτασε στο Βεζύρη, αισθάνονταν από εκείνη την ώρα ότι μεγάλωσαν και ότι πιο πολύ βάραινε η ευθύνη τους παιδικούς τους ώμους. Τι κι αν δεν είχαν προλάβει να ζωστούν τ' άρματα και ν' ανέβουν πάνω στα βουνά να πολεμήσουν; Αφού είχαν το κουράγιο, με την υπογραφή τους, να υπογράφουν και αυτό το θάνατό τους, χάρη της πατρίδας, ήταν κιόλας μέσα στη φωτιά της μάχης. Και ήταν μια υπογραφή, που δεν άργησαν να επικυρώσουν με το αίμα τους στο Ζάλογγο, στον Πύργο του Δημουλά, μικροί και μεγάλοι! Αυτά ήταν τα παιδιά του Σουλίου. Γεμάτα πίστη, λεβεντιά, μ΄ έντονο το αίσθημα της ευθύνης από τα μικρά τους χρόνια. Πόσο διαφορετικά σκεφτόμαστε σήμερα! Νομίζουμε ότι οι δυσκολίες, τα οποιαδήποτε εμπόδια στο δρόμο μας, αυτά είναι η κύρια αιτία, αν δεν προκόβουμε. Ότι μπορεί ο άνθρωπος μέσα από τις δυσκολίες, να αγωνιστεί πιο αποφασιστικά. Άρα και να ωριμάσει πιο γρήγορα.