Δύο χρόνια πέρασαν κιόλας, από εκείνη την Πρωτομαγιά του 2015, όταν είχαμε ανέβει στη Μονή Παγανιών, μετά από πρόσκληση του αείμνηστου ηγουμένου Γερβασίου Κανάτα. Συνήθιζε να μας καλεί και συνηθίζαμε να ανταποκρινόμαστε. Για πολλά χρόνια είχε αναπτυχθεί μια βαθιά πνευματική σχέση μεταξύ μας. Έμελλε να ήταν η τελευταία συνάντησή μας. Το απόγευμα εκείνης της Πρωτομαγιάς, έχασε τη ζωή του σε τροχαίο, επιστρέφοντας από τα Γιάννινα στην Παραμυθιά, μέσω της παλαιάς εθνικής οδού. Μετά τη
θεία λειτουργία, καθίσαμε σ' ένα τραπέζι, έξω από τη μικρή κουζίνα του μοναστηριού, στο μεγάλο μπαλκόνι των κελιών, απέναντι από την εκκλησία. Ο π. Γερβάσιος ήσυχος, ουράνιος, με μια αίσθηση ότι το βλέμμα και η σκέψη του ήταν καρφωμένα στον ουρανό. Ολιγομίλητος... Κάποια στιγμή, μας πρότεινε να βγούμε μια αναμνηστική φωτογραφία... Αργότερα του είπαμε και το ξεχάσαμε. Το ξαναθυμήθηκε ο ίδιος, όταν τον αποχαιρετήσαμε.... Τον Δεκαπενταύγουστο, του αναφέραμε, που θα ξανασμίξουμε εδώ... Και η απάντησή του προφητική: "Μέχρι τον Αύγουστο, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει..."! Και πράγματι, κοιμήθηκε μετά από λίγες ώρες. Και τώρα αναλογιζόμαστε και νοσταλγούμε την αγάπη του, την καλοσύνη του, την απλότητά του, την ταπείνωσή του, την ευλάβειά του, την πραότητά του, την εγκράτειά του, τη διάκρισή του, την αγνότητά του, τα αγιοπνευματικά του χαρίσματα. Aναπολούμε την πλούσια σε αισθήματα φιλοξενία, που μας επιφύλασσε στο μοναστήρι. Πως να ξεχάσεις έναν ιερωμένο, που πάντα στα χείλη του είχε τον καλό το λόγο, την εμπνευσμένη νουθεσία και προτροπή, την ενεργητική συμπαράσταση. Εμείς σαν άνθρωποι χάσαμε έναν φίλο, αλλά η Εκκλησία έκανε μια αναπαλλοτρίωτη κατάθεση στην Τράπεζα του Παραδείσου. Αυτό μας παρηγορεί και μας ενθαρρύνει.
θεία λειτουργία, καθίσαμε σ' ένα τραπέζι, έξω από τη μικρή κουζίνα του μοναστηριού, στο μεγάλο μπαλκόνι των κελιών, απέναντι από την εκκλησία. Ο π. Γερβάσιος ήσυχος, ουράνιος, με μια αίσθηση ότι το βλέμμα και η σκέψη του ήταν καρφωμένα στον ουρανό. Ολιγομίλητος... Κάποια στιγμή, μας πρότεινε να βγούμε μια αναμνηστική φωτογραφία... Αργότερα του είπαμε και το ξεχάσαμε. Το ξαναθυμήθηκε ο ίδιος, όταν τον αποχαιρετήσαμε.... Τον Δεκαπενταύγουστο, του αναφέραμε, που θα ξανασμίξουμε εδώ... Και η απάντησή του προφητική: "Μέχρι τον Αύγουστο, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει..."! Και πράγματι, κοιμήθηκε μετά από λίγες ώρες. Και τώρα αναλογιζόμαστε και νοσταλγούμε την αγάπη του, την καλοσύνη του, την απλότητά του, την ταπείνωσή του, την ευλάβειά του, την πραότητά του, την εγκράτειά του, τη διάκρισή του, την αγνότητά του, τα αγιοπνευματικά του χαρίσματα. Aναπολούμε την πλούσια σε αισθήματα φιλοξενία, που μας επιφύλασσε στο μοναστήρι. Πως να ξεχάσεις έναν ιερωμένο, που πάντα στα χείλη του είχε τον καλό το λόγο, την εμπνευσμένη νουθεσία και προτροπή, την ενεργητική συμπαράσταση. Εμείς σαν άνθρωποι χάσαμε έναν φίλο, αλλά η Εκκλησία έκανε μια αναπαλλοτρίωτη κατάθεση στην Τράπεζα του Παραδείσου. Αυτό μας παρηγορεί και μας ενθαρρύνει.
H. M.