Με συναίσθημα από το Θεσπρωτό συγγραφέα Σ. Δημητρίου η παρουσίαση βιβλίου της Χ. Βεργίου στην Ηγ/τσα

Ο Θεσπρωτός συγγραφέας Σωτήρης Δημητρίου, μίλησε πολύ εμπεριστατωμένα και κατανοητά, χωρίς φιλολογισμούς, αλλά με ουσία και συναίσθημα, για το βιβλίο "Αύριο, νυχτώνει Φθινόπωρο" της Χαράς Βεργίου. Η εκδήλωση, που συνδιοργανάνωσαν  ο Σύλλογος Ατόμων με Αναπηρία, οι εκδόσεις "Φίλντισι",  η συγγραφέας Χαρά Βερίγου και ο Δήμος Ηγουμενίτσας, είχε ανθρωπιστικό σκοπό, αφού τα έσοδα από τις πωλήσεις θα διατεθούν
στο σύλλογο "Στοργή". Ολόκληρη η ομιλία του κ. Δημητρίου, που απέσπασε, και δικαιολογημένα, τα χειροκροτήματα του κοινού, καθώς αξιολογήθηκε ως γνήσια αποτύπωση των σκέψεών του, έχει ως εξής:

***
Η  συγγραφέας Χαρούλα Βερίγου αφού γνωριστήκαμε, ευγενέστατα μου πρότεινε να πω δυο λόγια για το βιβλίο της. Με τιμάει η πρότασή της και δέχτηκα. Το δέχτηκα, για την ίδια, για το βιβλίο, αλλά και για τον σκοπό που διαθέτει τις εισπράξεις από το βιβλίο. Αποτύπωσε σε αυτό το βιβλίο, επάνω στο άψυχο χαρτί,  την ψυχή της και του έδωσε οντότητα. Κόπος και μόχθος, αγάπη,   αγωνία και πολλά άλλα ακόμη, ως την έκδοση του βιβλίου… Η αμοιβή της;  Η ικανοποίηση ότι θα προσφέρει την αγάπη της στα άτομα με αναπηρία ΚΑΙ έμπρακτα, αφού τα έσοδα θα διατεθούν για την υποστήριξη του  Συλλόγου «Στοργή». Η Χαρούλα Βερίγου έλκει την καταγωγή της από το Τζερμιάδο του Λασιθίου. Το Τζερμιάδο είναι κτισμένο στις παρυφές του  όρους Δίκτη της όμορφης  Κρήτης, στο οροπέδιο του οποίου, σύμφωνα με την μυθολογία,  γεννήθηκε ο Έλλην Θεός Δίας. Ας μου επιτραπεί εδώ να κάνω μία παρένθεση: Αγαπάω αυτό το νησί που δεν γνώρισα, αλλά και τα τραγούδια του και όσους ανθρώπους γνώρισα από την Κρήτη. Έχει λοιπόν μεταφέρει η συγγραφέας, στο μυαλό και την καρδιά της, τις ομορφιές στην ιδιαίτερης πατρίδας της, τα βιώματα και την στοργή με την οποία μεγάλωσε. Της έμελε να έρθει και να ζήσει σε ένα άλλο και πάλι όμορφο νησί, ακριβώς απέναντί μας, στην Κέρκυρα. Είναι όμως ακόμη πιο κοντά μας, διότι ο σύζυγός της είναι από τα μέρη μας, με καταγωγή από τον Τσαμαντά. Η μεγαλοσύνη της καρδιάς της, η καλοσύνη του χαρακτήρα της και η τρυφερότητα της ψυχής της, γίνονται δημιουργική έκφραση στο χαρτί,  με τα άριστα ελληνικά της στον ποιητικό και πεζό λόγο. Εδώ θα παρουσιάσουμε την Χαρούλα Βερίγου, όχι σαν ποιήτρια αλλά κυρίως σαν συγγραφέα. Συμμετέχει στην δισκογραφία ομορφαίνοντας  κάποιες μελωδίες με τους στίχους της. Κυρίως της γενέτειρας Κρήτης ενώ στις δημιουργίες της υπάρχει αξιόλογη ποίηση, όπως το πολυσέλιδο και πανέμορφο γλωσσικά, θεματολογικά και ποιητικά, δημιούργημά της: « Άκου  Ευρώπη». Είμαστε εδώ όμως απόψε για την συγγραφέα, Χαρούλα Βερίγου και το βιβλίο της:    «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Να ξεφυλλίσουμε την καρδιά της συγγραφέως και να φτάσουμε στην ψυχή της. Στα εκπληρωμένα και στα ανεκπλήρωτα όνειρα της νιότης. Στους φόβους την αμηχανία, την αγάπη, την θαλπωρή της γιαγιάς, την σιδερένια πειθαρχία της μάνας. 
«Μόνη, ἐντελῶς μόνη, περπατῶ στὸ δρόμο

καὶ πέφτω πάνω σὲ μεγάλα γεγονότα:

Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση

ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό...»
Με αυτά τα λόγια ξεκινάει ένα ποίημα της Κικὴς Δημουλά. Κάπως έτσι ξεκινάει και η ιστορία του βιβλίου της κ. Χαρούλας Βερίγου.  Έτσι ξεκινάει η ιστορία  του κοριτσιού  του μυθιστορήματος, της Ζωής. Ίσως και το τέλος…
Θα σας προσκαλέσω – προκαλέσω απόψε κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι του βιβλίου, να γίνουμε συνταξιδιώτες, να ξεφυλλίσουμε  τα ίχνη της πένας, να μυρίσουμε την γη της πατρίδας μας , να κλείσουμε τα μάτια για να δούμε τα πρώτα κυκλάμινα πιστά στο ραντεβού, όπως τότε, στα ίδια μέρη, στις ίδιες γωνιές κι ας είναι τώρα πια μόνο γωνιές της φαντασίας, για να δούμε τον ήλιο πάνω από τον μακρινό βράχο στην κορυφή του  Ψηλορείτη, του Παντοκράτορα ή του Ολύμπου, το ίδιο είναι… Όμως το όρος Δίκτη ενώθηκε με τα βουνά της Μουργκάνας, για να έχουμε την τύχη να ζει κάπου δίπλα μας εδώ στο Ιόνιο, η συγγραφέας και να την έχουμε απόψε  κοντά μας.
Στο βιβλίο, εξυφαίνεται η ζωή με τα παραδοσιακά ήθη και τις απαγορεύσεις. Μας το έμαθαν όμως να το λέμε ταμπού, σε  κάποια από τις γλώσσες της Πολυνησίας.Η συγγραφέας,  μας εξιστορεί σε πρώτο πρόσωπο, σε καλή γλώσσα, λιτή όμορφη,  με ευρηματικές λέξεις απλές και ωραίες, ελληνικές, κτισμένες όμορφα η μία δίπλα στην άλλη, με εκφραστικότητα. Ξετυλίγει τις εικόνες του μυθιστορήματός της,   συνυφασμένες με ολοζώντανες τρυφερές στιγμές και πρωτοσκιρτήματα καρδιάς. Η ελληνική κοινωνία έχει να θυμάται πολλές τραγικές περιπτώσεις σαν αυτή της ηρωίδας του βιβλίου, της Ζωής. Το «τι θα πει ο κόσμος» και «για το καλό σου το λέω», ταλαιπώρησαν πολλές γενιές. Ο έρωτας κρίθηκε διακοσμητικός και ενδιαφέρον μόνο ως ανάγνωσμα, όχι σαν στάση ζωής.   Κι αν σταθείς τυχερός και τον συναντήσεις στη ζωή σου, οφείλεις να τον προσπεράσεις… Αυτό επέβαλλαν οι κανόνες, ως πριν λίγες δεκαετίες.
Ο Έρωτας τιθασεύει την Ζωή και δίνει νόημα στην ύπαρξή της, την κάνει δέκτη της θετικής του αύρας, γι’ αυτό και κείνη του αφήνεται με εμπιστοσύνη. Μαθαίνει να ονειρεύεται και μεταμορφώνεται απολαμβάνοντας τη μουσική και τη ζωγραφική. Ξυπνά από την ασέληνο νύχτα και κλείνει ξανά, ραντεβού με το φως στα μάτια του. Στα μάτια του Αλέξανδρου, τα γεμάτα μελαγχολία και μυστήριο, είναι ξεκάθαρα. Τα δικά της, συχνά σκοτεινιάζουν από φόβο κι ας ακούει, την ίδια κάθε φορά υπόσχεση. Η ζωή της κοινωνίας της Κρήτης, της Ελλάδας της επαρχίας, «τι θα πει ο κόσμος». Ο άνδρας μπορεί να έχει συναισθήματα και να τα εκδηλώνει. Η γυναίκα μπορεί να έχει συναισθήματα μόνο στα έργα, στην ζωή πρέπει να τα πνίγει.   Πρέπει να ακολουθεί   τον δρόμο που οι άλλοι χαράζουν για αυτήν. Παραδέχεται όμως η συγγραφέας ότι η αγάπη είναι συμπατικό δώρο.   Για αυτό άλλωστε η αγάπη, ο έρωτας, είναι ο κυρίαρχος του μυθιστορήματος: «Αύριο, νυχτώνει Φθινόπωρο». Δύο άνθρωποι διαφορετικοί, αταίριαστοι για τους άλλους, που όμως αλληλοσυμπληρώνονται, αποτελούν κομμάτι της ύπαρξης ο ένας του άλλου και αυτό γιατί, στην αγάπη, δεν ακολουθούμε ούτε τη λογική, ούτε σχεδιαστικούς κανόνες, ακολουθούμε μόνο την καρδιά μας. Το βιβλίο, μιλάει για τα «σημάδια» αυτά που χαράζονται μέσα μας, στην ψυχή μας, «σημάδια»  που συνηθίζουμε να ζούμε μ’ αυτά, τα οποία με το πέρασμα του χρόνου επουλώνονται και μένει η ανάμνηση. «Μυρίζει βροχή, κοίτα στα φύλλα το χρυσό και την ώχρα, κοίτα πως μεταμορφώνονται σε απίστευτα λουλούδια δίνοντας προϋποθέσεις και κίνητρα προτεραιότητας στην ψυχή». Έρμαιο στα χέρια οικείων τιμωρών, χαμένα όνειρα, προδομένη νιότη και ψηλά η Δίκτη. Έτσι, σκοτεινιάζει ο κόσμος και χάνεται η γη για την Ζωή. Η τέχνη του λόγου, ζωγραφίζει στο μυαλό μας και μιλάει στην καρδιά μας.  Η Χαρούλα Βερίγου καταθέτη την ψυχή της  και φωτίζει τις ψυχές μας μέσα από αγάπες και βιώματα, δικά της,  δικά μας. Η συγγραφέας έχει μια αγάπη στο  Φθινόπωρο, στην πρώτη μελαγχολία της φύσης, στη βροχή που ακούγεται. Η απουσία! Δεν θα την καλύψουν τα χρυσοχάλκινα φύλλα του Φθινοπώρου, ούτε ο φάρος, ούτε ο ήχος της βροχής καθώς πέφτει.  Η συγγραφέας το ξέρει. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος μας λέει:

Ἂν σοῦ λείψω μιὰ νύχτα μὴν ἀνησυχήσης

ὡς τὸ ἄλλο πρωί, ὡς τὸ ἄλλο βράδυ, ὡς τὴν Κυριακή,

Ἐδῶ κάπου θὰ βρίσκομαι σ᾿ ἕναν ἄρρωστο δίπλα,

μ᾿ ἕνα πικρὸ ραβδὶ θὰ ψάχνω νὰ βρῶ μία πηγή.

Πόρτα σὲ πόρτα θὰ γυρνῶ μ᾿ ἕνα ψωμὶ στὴ μασχάλη.

Ἔχε ἀναμμένη τὴ φωτιὰ πάντοτε, γιατὶ πάντοτε

θὰ σοῦ γυρίζω μουσκεμένος- Ἔχε ζεσταμένο

στὰ γόνατά σου ἕνα πουκάμισο κι ἔχε τὸ νοῦ σου

στὴν πόρτα καὶ στὴ δημοσιὰ μὴν ἀκουστῶ, γιατί,

δίχως λειψὸ ἀποφέγγαρο κι ἄστρι, κάθε φορά,

ἀπὸ τὴν ἄκρη θά ῾ρχομαι τὸν κόσμου.

Κάπως  έτσι ίσως είναι καλύτερα να καλύψουμε την απουσία κάποιου προσφιλούς προσώπου. Γύρω μας έχουμε πολλούς που έχουν ανάγκη την αγάπη μας και πυκνώνουν επικίνδυνα,  κάθε μέρα και περισσότερο οι ανάγκες.  Η συγγραφέας κατάθεσε την ψυχή της και τα έσοδα του βιβλίου,  για τον λόγο αυτό, διότι: «Αύριο, νυχτώνει Φθινόπωρο».