Τα παραδοσιακά ελαιοτριβεία έσβησαν στη Θεσπρωτία. Και
όταν λέμε παραδοσιακά, το εννοούμε απόλυτα. Το λάδι να βγαίνει μόνο με την
βοήθεια μιας μηχανικής χειροκίνητης πρέσσας και ενός γαϊδαράκου! Τέτοια ελαιοτριβεία υπήρχαν στην περιοχή μέχρι τη δεκαετία του 60 περίπου. Μετά, παραδοσιακά θεωρούνται όσα έχουν μυλόπετρες, ενώ ο υπόλοιπος μηχανισμός είναι σύγχρονος. Ο μύλος «λιοτρίβι", αποτελούνταν από δυο μεγάλες κυλινδρικές
πέτρες, τοποθετημένες μέσα σε μια
πέτρινη ή μεταλλική στρογγυλή
κατασκευή, συνδεδεμένες στο κέντρο μ’ ένα άξονα. Μέσα
αδειάζαν τον ελαιόκαρπο, και περιστρεφόμενες οι πέτρες πρώτα με την ανθρώπινη
δύναμη και αργότερα με τον γάιδαρο, τον πολτοποιούσανε. Δίπλα υπήρχε άλλο συγκρότημα, η πρέσσα που
είχε και αυτή στο μέσο ένα άξονα. Παίρνανε τη ζύμη με ένα δοχείο και
την βάζανε μέσα σε στρογγυλούς ντορβάδες (ντορμπάδια). Αυτοί ήτανε κατασκευασμένοι από χονδρό
σπάγκο ή από το τρίχωμα κατσικιών και στο μέσον είχανε μια στρογγυλή
τρύπα για να τον τοποθετούν μαζί με τη ζύμη στον άξονα. Αφού βάζανε αρκετούς ντορβάδες στην πρέσα
(πιεστήριο), άρχιζε η πίεση από επάνω προς τα κάτω με την ανθρώπινη
δύναμη. Με τη βοήθεια ενός ξύλου στρογγυλού, περιστρέφοντας, δεχότανε την πίεση τα
ντορμπάδια μέχρι να φύγει το λάδι και το νερό από τη ζύμη για να
οδηγηθούν στην γούρνα.