Παλαιότερα σε όλα σχεδόν τα θεσπρωτικά χωριά έβλεπε κανείς κυδωνιές. Σήμερα υπάρχουν ελάχιστες. Το κυδώνι στυφό, ξινό και σκληρό στη γεύση όταν είναι ωμό, με λευκή σάρκα και
κίτρινη φλούδα, γίνεται γλυκό με νότες μελιού στη γεύση του, όταν
μαγειρευτεί, ενώ η σάρκα του αποκτάει ένα κόκκινο, πορτοκαλί ή κίτρινο
χρώμα, ανάλογα με την ποικιλία του. Όταν ωριμάσει πλήρως, η φλούδα του
γίνεται λεία και κίτρινη, ενώ πριν την πλήρη ωρίμανση, καλύπτεται από
ελαφρό χνούδι. Κάποτε δεν
υπήρχε θεσπρωτική κουζίνα που να μην μοσχομύριζε από το υπέροχο άρωμά του. Διότι, είτε ωμό είτε μαγειρεμένο, το
κυδώνι μύριζε θαυμάσια. Σήμερα, χρησιμοποιείται σπάνια, κυρίως σε
γλυκά (γλυκό του κουταλιού, πελτές, ψητά κυδώνια) ενώ,πλέον στο φαγητό δεν χρησιμοποιείται καθόλου.