Εδώ και δύο χρόνια, από τα δέκα του, τώρα είναι 12, πάσχει ο μικρός Χρήστος από μια αρρώστεια, που τον καθήλωσε στο αναπηρικό καροτσάκι. Μια φορά να τον δεις, τον συμπαθείς. Το βλέμμα του είναι ωραίο και φωτεινό. Η ψυχή του καθάρια, γι' αυτό και ακτινοβολεί. Πάντα το χαμόγελο στα χείλη του. Ούτε για μια στιγμή απογοητευμένος... Το καροτσάκι το χειρίζεται με μεγάλη επιδεξιότητα! Τώρα θα πάει στην Α΄ Γυμνασίου. Και φαίνεται αποφασισμένος να αγωνιστεί και να νικήσει: "Θέλω να γίνω γιατρός", λέει, "για να προσφέρω στην
κοινωνία, να μικρύνω τον πόνο, να τον κάνω χαρά". Ποιος το λέει; Ένα παιδάκι 12 ετών. Και σκέπτεται κανείς: Τίποτε δεν χάνεται αν δεν χαθεί το θάρρος, η πίστη, η ελπίδα. Όταν κλείνει ένας δρόμος, ο Θεός ανοίγει έναν άλλον...
κοινωνία, να μικρύνω τον πόνο, να τον κάνω χαρά". Ποιος το λέει; Ένα παιδάκι 12 ετών. Και σκέπτεται κανείς: Τίποτε δεν χάνεται αν δεν χαθεί το θάρρος, η πίστη, η ελπίδα. Όταν κλείνει ένας δρόμος, ο Θεός ανοίγει έναν άλλον...