Η περίπτωση του 4χρονου Κων/νου, αλλά και άλλες περιπτώσεις, δείχνουν ανθρωπιστικά αντανακλαστικά της τοπικής κοινωνίας σε μια περίοδο ηθικής κρίσης!
Η αλληλεγγύη (και όχι η φιλανθρωπία, που συνήθως δεν μπορεί να λύσει προβλήματα, απλώς τα "καλύπτει" για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα) σ' έναν νομό, όπως η Θεσπρωτία, αποτελεί μια πτυχή, άξιας μνημόνευσης. Όχι τόσο για την πλευρά της όποιας υλικής ενίσχυσης προς τους άλλους, αλλά για το ιδεώδες, που εκφράζει. Φτωχός ο
τόπος, λίγοι οι άνθρωποι, ωστόσο η τοπική κοινωνία, αποδεικνύει ότι διαθέτει ανθρωπιστικά αντανακλαστικά σε μια περίοδο βαθιάς ηθικής κρίσης. Όχι μόνο στην περίπτωση του μικρού Κωνσταντίνου από την Παραμυθιά, που χρειάζεται να μεταφερθεί για νοσηλεία στο Σικάγο, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, όπως αυτή του μικρού, που έκοψε το χέρι του στο πληντύριο, καθώς και σε ανθρώπους, που χρειάζονται βοήθεια. Οι μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης αναπτύσσουν την ίδια την κοινωνική συνοχή. Απλοί άνθρωποι σεμμετέχουν και ενώνονται σε δράσεις.