Για μια ακόμη χρονιά στο Γηρομέρι Φιλιατών Θεσπρωτίας, ξαναζωντάνεψε ένα έθιμο αιώνων, που έχει αφετηρία τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Μετά τη θεία λειτουργία και τα τρισάγια στον κοιμητηριακό ναό, οι συγγενείς των νεκρών με κλαρίνα βρέθηκαν πάνω από τα μνήματά τους. Και τους τραγούδησαν τα αγαπημένα τους, όσο ζούσαν, τραγούδια. Μυσταγωγία πραγματική, αφού η πρωτότυπη αυτή "επικοινωνία" των ζωντανών με τους πεθαμένους είχε το στοιχείο της θλίψης και της χαράς μαζί. Δάκρυα συγκίνησης για τα αγαπημένα πρόσωπα, που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, αλλά και τραγούδια χαράς,
που εξωτερικεύουν νοσταλγικές μνήμες. Τα κλάματα, ανακατεμένα με τα τραγούδια, έγιναν προσευχή και πανηγύρι. Προσευχή για τη ζωή, που χάνεται και πανηγύρι για τη ζωή, που έρχεται. Συγχαρητήρια στους κατοίκους του χωριού, που όχι μόνο δεν ξεχνούν όσους έφυγαν από τη ζωή, αλλά τους στέλουν, στους ουρανούς, όπου αναπαύονται, της καρδιάς τους τη μουσική και της ψυχής τους το σφύριγμα.