Ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Κανάτας, όπως τόν γνωρίσαμε...

Μνήμες, ένα χρόνο σχεδόν από την κοίμησή του...

Είχαμε γνωρίσει από μικρή ηλικία τον αρχιμανδρίτη Γερβάσιο Κανάτα, ηγούμενο της Μονής Παγανιών και πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεως Παραμυθίας. Και είχαμε συνδεθεί μαζί του πνευματικά. Αυτό, που μας έρχεται στο μυαλό και κάθεται στην καρδιά μας, έναν χρόνο σχεδόν μετά το θάνατό του, ήταν η ταπείνωσή του και ο αγώνας του να βάλει στην άκρη τα κοσμικά τερτίπια, τις ανθρώπινες αδυναμίες και ελλείψεις. Η

αυτογνωσία του οδηγούσε σε πλήρη εξάρτηση από τον Θεό, σε ταπεινή εκζήτηση του ελέους και της βοήθειάς του. Αυτό δεν ήταν απλά το θεμέλιο της πνευματικής ζωής. Ήταν η αφετηρία και το τέρμα της επίγειας πορείας του. Ως ταπεινός άνθρωπος ήταν πράος, γλυκύς, υπομονετικός, επιεικής, αυτοκυριαρχούμενος. Δεν έβρισκαν θέση στην ασφαλισμένη ψυχή του η ταραχή, η εσωτερική αναστάτωση, το πάθος του θυμού και της οργής, η αγωνία, το άγχος. Ομαλοποιημένες οι σχέσεις με τους γύρω του. Πηγή ηρεμίας και γαλήνης. Ήλιος θαλπωρής, που έλιωνε τους πάγους της αδιαφορίας, της ψυχρότητας. Η αρετή του δεν ήταν επιφανειακή. Πήγαζε από μια καρδιά καθαρή και εξαγιασμένη. Η αγνή ψυχή του, η αθόλωτη από τα πάθη σκέψη του και η ειλικρινής διάθεσή του ήταν ο καθρέπτης του.