Σπίτι ιδιώτη σε χωριό της Θεσπρωτίας έχει χαρακτηριστεί ως έργο τέχνης, που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία!

Σπίτι ιδιώτη σε χωριό της Θεσπρωτίας έχει χαρακτηριστεί ως έργο τέχνης, που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία! Συγκεκριμένα έχει ανακηρυχθεί ως έργο τέχνης, για το οποίο απαιτείται η παρέμβαση της πολιτείας για την διάσωση και την ανάδειξή του, σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου 1469/1950, η οικία ιδιοκτησίας Ευαγγέλου Δούπη στην Κοκκινιά Θεσπρωτίας. Και αυτό  γιατί αποτελεί έξοχο δείγμα αρχιτεκτονικής,
μοναδικό στην περιοχή.  Έχει εξαιρετικά ενδιαφέροντα επί μέρους στοιχεία, όπως το εντυπωσιακό πρόστυλο, παραστάδες εισόδων με κιονόκρανα και αετωματική επίστεψη, είναι λιθόκτιστη με επιμελώς πελεκημένη λιθοδομή στις όψεις και χρονολογείται δε στα 1902. Να σμειωθεί ότι ως αρχιτεκτονική κληρονομιά νοείται το σύνολο των μεμονωμένων κτηρίων ή συνόλων της χώρας, τα οποία αποτελούν «μνημεία» με την ευρεία έννοια του όρου, δηλαδή κτίσματα ή σύνολα κτισμάτων στα οποία αποδίδονται αξίες μνημείου, όπως η ιστορική, η αρχαιολογική, η καλλιτεχνική, η αισθητική κ.α. Η έννοια της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, δηλαδή, δεν περιορίζεται μόνο στα μεγάλα και σημαντικά μνημεία «εθνικής σημασίας», αλλά, σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις, επεκτείνεται και καλύπτει και ήσσονος σημασίας κτήρια και κάθε είδους κτίσματα και κατασκευές που αποτελούν δείγματα της οικοδομικής δραστηριότητας του παρελθόντος, από τα αρχαιότατα χρόνια ως, υπό ορισμένες συνθήκες, ακόμη και τις μέρες μας. Ως προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς θεωρείται η διατήρηση και η συντήρηση των μνημείων, μέσω της διαφύλαξης όσο το δυνατό περισσοτέρων από τις αξίες που αυτά περιέχουν και η υπ' αυτούς τους όρους απόδοση σε αυτά συμβατών χρήσεων, προκειμένου να λειτουργούν προς όφελος της κοινωνίας ως τμήματα τού εν γένει δομημένου περιβάλλοντος. Η αποκατάσταση ή «αναπαλαίωση», πρέπει να χαρακτηρίζονται από συνέπεια στην τυπολογία και στην αυθεντικότητα των υλικών και των τρόπων δομής. Θα μπορούσαν με τη χρήση κατάλληλης τεχνογνωσίας να διατηρηθούν και να συντηρηθούν στην αρχική τους μορφή, ώστε να μη μειώνεται στο ελάχιστο και να εξαφανίζεται κάθε ίχνος αυθεντικότητας των ιστορικών κτηρίων, καθιστώντας τα αντίτυπα -ή, ακόμη χειρότερα, κακέκτυπα- του εαυτού τους.