Μπαίνοντας με το πνεύμα και την πένα του ως ανάχωμα στον αλβανικό εθνικισμό όχι μόνο μία φορά, αλλά πολλές φορές...
*Διαβάστε και αποσπάσματα από άρθρο του Οδυσσέα Κορακίδη για τη στάση και το παράδειγμα του βραβευμένου ρεπόρτερ...
Στην
Αλβανία είναι πολύ γνωστός ο ρεπόρτερ Τελνίς Σκούκι, γιατί δεν διστάζει
να αποκαλύπτει σκάνδαλα και να καταπολεμά τη διαφθορά. Χρόνια
δημοσιογράφος-ανταποκριτής του Αλβανικού Πρακτορείου Ειδήσεων στο
Αργυρόκαστρο και στην ευρύτερη περιοχή, με την αλλαγή κυβέρνησης το 2013
στη γειτονική χώρα, τον άφησαν στο δρόμο, διώχνοντάς τον από την
εργασία του. Όμως, παρά το παράπονο, δεν τόβαλε κάτω, και συνεχίζει να
δίνει με αξιοπρέπεια και αντικειμενικότητα τον
δημοσιογραφικό του αγώνα. Στην Ελλάδα έγινε γνωστός και κέρδισε τις
καρδιές των Ελλήνων, με το άρθρο-φωτιά (στην «Κάτοψη», που
αναδημοσιεύτηκε πανελλαδικά), κατά του αλβανικού εθνικισμού, μετά τα
επεισόδια στη Δερβιτσάνη Αργυροκάστρου. Και, όμως, δεν ήταν η πρώτη
φορά, που ο Τελνίς Σκούκι, μπήκε ανάχωμα με το πνεύμα και την πένα του
στον αλβανικό εθνικισμό. Όταν τον Ιούνιο του 2013 Τσάμηδες επιτέθηκαν
να δείρουν Έλληνα δημοσιογράφο (τον συντάκτη αυτού του κειμένου),
που κάλυπτε εκδήλωσή τους στα ελληνοαλβανικά σύνορα, αψήφησε τον κίνδυνο, μπήκε μπροστά τους, πάλαιψε σώμα με σώμα, ο μικρόσωμος αυτός άνθρωπος με γιγαντόσωμους, και τους αναχαίτισε, όχι μόνο για να προστατεύσει το φίλο του συνάδελφο, αλλά και τις ιδέες της νηφαλιότητας και της ελευθεροτυπίας, δημοσιεύοντας στη συνέχεια την αποστροφή του στις ακραίες ενέργειες. Όταν στην Πρεμετή κάποιοι προσπάθησαν να βεβηλώσουν εκκλησία, υπερασπίστηκε με πάθος το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας και κάνοντας ρεπορτάζ δέχθηκε βιαιότητες από ιδιωτικούς αστυνομικούς. Η μάνα του τον γέννησε στα χρόνια του κομμουνιστικού καθεστώτος μέσα στη φυλακή και από τότε ήταν ελεύθερο μυαλό, που δεν ανέχθηκε ποτέ να του περάσουν δεσμά. Μέσα από πολλές δυσκολίες στάθηκε στα πόδια του, αγνοώντας την πολεμική, που δεχόταν και δέχεται. Άνθρωποι και δημοσιογράφοι με την ελευθεροφροσύνη του Τενλίς Σκούκι είναι, πραγματικά, κοσμήματα, που μπορούν να κατευνάσουν τα πάθη και να δείξουν το δρόμο της συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς.
"Αγαπήσαμε τον Τελνίς Σκούκι" (αποσπάσματα από άρθρο του Οδυσσέα Κορακίδη)...
Πριν λίγες μέρες ένας βραβευμένος Αλβανός δημοσιογράφος έγραψε ένα εξαιρετικό άρθρο, με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα σε βάρος των Ελλήνων στη Δερβιτσάνη της Βορείου Ηπείρου.
Το άρθρο όπως ήταν φυσικό προκάλεσε τους ακραίους και εθνικιστικούς κύκλους της Αλβανίας, που απεύθυναν απειλές κατά του δημοσιογράφου. Δεν ήταν ο μόνος. Ευτυχώς. Λίγο νωρίτερα ένας άλλος καταξιωμένος Αλβανός δημοσιογράφος ο Νίκο Άγκο είχε κινηθεί περίπου στο ίδιο μήκος κύματος, δηλώνοντας αποτροπιασμένος για τα γεγονότα στον ποδοσφαιρικό αγώνα Αλβανίας – Σερβίας και τα όσαακολούθησαν.
Πολίτες από την Αλβανία, την Σερβία και την Ελλάδα ταυτίστηκαν με τις θέσεις των δύο δημοσιογράφων και διαφοροποιήθηκα από την προσέγγιση των θερμοκέφαλων. Δεν ξέρω αν συμφωνούν απαραίτητα με το όραμα του Ρήγα Φεραίου για την ένωση των Βαλκανίων γνωρίζουν όμως πολύ καλά πως το μέλλον τους δεν μπορεί να είναι το ταραγμένο παρελθόν. Το πολιτικό σύστημα των περισσοτέρων χωρών της περιοχής πρέπει συχνά να επιλέξει ανάμεσα στον κάθε Τέλνις Σκούκι και Νίκο Άγκο από τη μία και ανάμεσα στους ακραίους και εθνικιστικούς κύκλους από την άλλη. Ανάμεσα σε φωνές λογικής και ψυχραιμίας από τη μία και σε ξεπερασμένα ένστικτα από την άλλη. Ανάμεσα σε σιωπηλές πλειοψηφίες που ζητούν βήματα μπροστά εδώ και τώρα και θορυβώδεις μειοψηφίες που επιδιώκουν να μας κρατήσουν στο παρελθόν.
Ας είμαστε όμως ειλικρινείς και ως προς τα του οίκου μας.
Ως Βορειοηπειρώτες έχουμε περάσει πολλά. Έχουμε σίγουρα υποστεί διωγμούς και επιθέσεις στην ιδιαίτερη πατρίδας μας και ακόμη και σήμερα τμήματα της Αλβανικής πολιτείας και της Αλβανικής κοινωνίας λειτουργούν με μια επιθετικότητα και εκδικητικότητα σε βάρος της μειονότητας. Τα κρούσματα είναι πολλά και όσοι έχουμε αφήσει πίσω το γνωρίζουν από πρώτο χέρι.
Έχουμε όμως δεχθεί και έναν λανθάνοντα ρατσισμό στα πρώτα χρόνια ερχομού μας στην Ελλάδα. Έχουμε βρεθεί πολλές φορές στη θέση του ξένου και το χουμε βιώσει στο πετσί μας πως είναι να είσαι το θύμα και όχι ο θήτης.
Αγαπήσαμε όμως ξαφνικά τον Σκούκη γιατί εκλάβαμε ως αυτονόητα και απολύτως λογικά όσα είπε ή γιατί τα θεωρήσαμε ως στήριξη στην Ελληνική μειονότητα και την πράγματι δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται;
Και αν ο Σκούκι έχει δίκιο, γιατί λέει κάτι το αυτονόητο, το λογικό, αν ο Σκούκι περιγράφει απλά τον κόσμο που όλοι μας θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας, με περισσότερες ευκαιρίες, με σεβασμό στα δικαιώματα, με πρόσβαση στην εργασία και την παιδία σε μια πραγματική Ευρωπαϊκή πολιτεία, πόσο έτοιμοι είμαστε να αποκηρύξουμε τους δικούς μας θερμοκέφαλους;
Πόσες φορές και εμείς δεν μοιράσαμε «πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης» και κατατάξαμε όσους δεν… γουστάραμε στους λιγότερο ή περισσότερο «πατριώτες»;
Ας συμφωνήσουμε σε τούτο. Και ας είναι το ελάχιστο.
Μπορούμε να ελπίζουμε πως τα Βαλκάνια δεν είναι μόνο εστία εντάσεων, πως μπορούν οι πατρίδες μας να προκόψουν μέσα από την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, την συνεργασία, την αλληλοκατανόηση αλλά μπορούμε να τα ελπίζουμε όλα αυτά μόνο εφόσον υπάρξουν χιλιάδες Άγκο ή Σκούκι. Εφόσον κοιτάξουμε τους εαυτούς μας και μπορούμε να πούμε πως είμαστε ένας απ αυτούς.
Αλλιώς θα χωριζόμαστε για χρόνια σε πατριώτες και μη, σε καθαρές και όχι φυλές, στους ισχυρούς και τους αδυνάτους και θα εξασφαλίσουμε μετά μαθηματικής βεβαιότητας ένα μέλλον για τα παιδιά μας εξίσου απάνθρωπο και ταραγμένο όσο το παρελθόν μας. Αυτό θέλουμε;".