Μεταμοσχευμένοι ασθενείς λένε την εμπειρία τους από τη μεταμόσχευση

Τρεις μεταμοσχευμένοι ασθενείς καταθέτουν την εμπειρία τους από τη μεταμόσχευση. Ι. Αρκάς, Πρόεδρος του Πανελληνίου Αθλητικού Συλλόγου Μεταμοσχευμένων  (έπασχε από πολυκυστικούς νεφρούς): «Εκανα 15 μήνες αιμοκάθαρση. Η λίστα όμως ήταν μεγάλη και δεν έβλεπα φως... Ετσι σε ηλικία 52 ετών αποφάσισα να φύγω στο εξωτερικό για μεταμόσχευση νεφρού. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά τη μεταμόσχευση, κάνω βάδην, τρέξιμο, παίζω πινγκπονγκ...
Ως εθνική ομάδα μεταμοσχευμένων παίρνουμε μέρος σε παγκόσμιους και πανευρωπαϊκούς αγώνες».  Δαμασκηνός Ζαχαράκης, αρχιμανδρίτης (έπασχε το ήπαρ του): «Νιώθω σαν να είμαι 15 ετών,αφού η προηγούμενη ζωή είχε φθάσει στη λήξη της... Τότε, πριν υποβληθώ σε μεταμόσχευση, δεν μπορούσα να μιλήσω,ούτε να περπατήσω. Σαν να είχαφθάσει στον θάνατο.Μια μέρα παρακάλεσα τα παιδιά και με πήγαν στην εικόνα της Παναγίας Αγάθωνης και της είπα:“Μάνα,πεθαίνω.Σώσε με”.Και η Παναγία ήρθε κοντά μου- έτσι το ένιωσα. Και πήγαν όλα καλά. Είναι σαν να ξαναγεννήθηκα». Και προσθέτει: «Το θέμα των μεταμοσχεύσεων είναι ιερό και θέλει μεγάλη προσοχή.Βασική προϋπόθεση για μας είναι η συνειδητή συναίνεση του δότη. Καθετί που εικάζει τη θέληση του δότη αποτελεί παρέμβαση στο αυτεξούσιο και αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.Το αυτεξούσιο είναιαναφαίρετο δώρο του Θεού στον άνθρωπο και ούτε καν ο ίδιος μπορεί να παρέμβει σε αυτό.Αυτό μας το έδωσε και πρώτος Αυτός το σέβεται. Η προσφορά των οργάνων,κατά την ταπεινή μου γνώμη,πρέπει να είναι καρπός αγάπης του δότη και σεβασμού και όχι αποτέλεσμα σοφιστειών κάθε νομοθέτη. Ο δότης πρέπει να είναι υποχρεωτικά και δωρητής.Αυτός με τη δική του θέληση δωρίζει το όργανο που θα πάει στον συνάνθρωπό του. Καθετί που υποκαθιστά τη συνειδητή βούληση με απρόσωπες εικασίες θα εξασφαλίσει λιγότερα μοσχεύματα απ΄ ό,τι η συναίνεση της Εκκλησίας στις μεταμοσχεύσεις.Η Εκκλησία παίζει σπουδαίο ρόλο στο θέμα αυτό και δεν είναι αρνητική, απλώς θέλει την προσοχή σε κάποια θέματα διότι η συνειδητή συναίνεση είναι μια ιερή πράξη αυταπάρνησης και αγάπης χωρίς να έχει μέσα καμία ιδιοτέλεια». Δέσποινα Χριστόφια, αδελφή του Προέδρου της Κύπρου (έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια): «Ακολούθησα και εγώ το παράδειγμα του προέδρου Χριστόφια. Όταν το 2000 βρέθηκα στην ανάγκη να υποβληθώ σε μεταμόσχευση νεφρού (λόγω νεφρικής ανεπάρκειας), κοινοποίησα το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζα δημοσίως, όπως ακριβώς έκανε και ο κ. Χριστόφιας. Θεωρώ ότι στη ζωή ενός πολιτικού δεν πρέπει να μένει τίποτε κρυφό. Δωρήτρια ήταν η αδελφή μου Αργύρω, η οποία μου έδωσε τον νεφρό της. Μπήκαμε μαζί στο χειρουργείο. Μου έσωσε τη ζωή. Πέραν όμως τούτου, είμαι και εγώ δωρητής οργάνων, όπως και όλη η οικογένειά μου. Όλοι μας πρέπει να γίνουμε».