Συντρώγαμε μ' έναν άγνωστο σήμερα στη Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Ιωαννίνων. Κάποια στιγμή μας λέει: "Έχω ανάγκη να σας μιλήσω. Νιώθω πολύ μόνος". Μέσα σ' αυτή τη μοναξιά της πολύβουης, κατά τα άλλα, κοινωνίας μας, έχουμε ανάγκη ένα αποκούμπι. Μια έξοδο διαφυγής, που δημιουργεί ελπιδοφόρο προοπτική αυθεντικής κοινωνίας προσώπων. Ας αναζητήσουμε έναν κώδικα διανθρώπινης έκφρασης, που δε νοείται, αλλά βιώνεται. Μια δόση οξυγόνου, που εισπνέεται άσχετα με πεποιθήσεις και ιδεολογίες. Μια γλώσσα εύληπτη σε κάθε ψυχή και συνυφασμένη με την ίδια τη ζωή.